یکصد و دوازدهمین اجلاس سالیانه سازمان بین المللی کار با حضور نمایندگان دولتها، اتحادیه های کارگری و کارفرمایی از کشورهای عضو این سازمان از روز سوم ژوئن ۲۰۲۴ برابر با ۱۴ خرداد ۱۴۰۳ آغاز به کار کرد و تا ۱۴ ماه ژوئن (۲۵ خرداد) ادامه خواهد داشت. سازمان جهانی کار یکی از موسسات وابسته به سازمان ملل متحد است که به امور مربوط به کار و کارگران می پردازد. این سازمان در سال ۱۹۱۹ و پس از پایان جنگ اول جهانی تاسیس شد. مقر این سازمان در شهر ژنو در کشور سوئیس قرار دارد و هر سال در ماه خرداد کنفرانسی برگزار می کند. در این اجلاس، نمایندگانی از ۱۸۷ کشور عضو سازمان بین‌المللی کار، از گروه دولتها، کارگران و کارفرمایان شرکت می‌کنند. در كنفرانس امسال قرار است بیش از ۲ هزار و ۵۰۰ گزارش که از سوی دولت های عضو سازمان جهانی کار که به کمیته ای از كارشناسان ارائه شده است مورد بحث و بررسی قرار گیرند.
یکصد و دوازدهمین اجلاس سالانه سازمان جهانی کار، در شرایطی برگزار می شود که قوانین کاری که حافظ منافع سرمایه و به ضرر نیروی کار است، دائما به ضرر کارگران در حال تغییر می باشد. دولت های سرمایه داری با وضع قوانینی به مراتب ضدکارگری تر از پیش، خدمات رفاهی و اجتماعی توده های مردم محروم جوامع را به پائین ترین حد ممکن رسانیده اند. حقوق بازنشستگی کاهش می یابد و سن بازنشستگی بالا می رود. آمار فقر و مرگ و میر ناشی از فقر و از بیماری های اپیدیمیک، سیر صعودی طی می کنند و مصائب اجتماعی ناشی از فقر و بیکاری، مدام فزونی می یابند.
در این اجلاس، از سوی جمهوری اسلامی نیز هیئتی متشکل از نمایندگان دولت، کارفرمایان و اعضای خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار حضور دارند.
ریاست هیئت جمهوری اسلامی را «علی حسین رعیتی فرد» به نمایندگی از وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی برعهده دارد.
رضا شهابی و داود رضوی، اعضای زندانی هیئت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، در نامه‌ای سرگشاده به نمایندگان تشکل‌های کارگری جهان در صد و دوازدهمین نشست سازمان جهانی کار، از بی‌توجهی این سازمان به نقض حقوق کارگران در ایران انتقاد کردند.
این دو فعال کارگری با اشاره به عدم اقدام مؤثر سازمان جهانی کار در قبال شکایت ۱۹ سال پیش سندیکای کارگران شرکت واحد، این سازمان را به بی‌تفاوتی در مقابل سرکوب تشکل‌های مستقل کارگری و افزایش کودکان کار در ایران متهم کردند.
همچنین در این نامه با اشاره به برخوردهای انجام‌شده علیه صدها فعال جنبش‌های کارگری، معلمان، دانشجویان و زنان به خاطر فعالیت‌های صنفی و مدنی‌شان و دفاع از حقوق خود و همکاران‌شان گفته شده است که «اندک تشکلات مستقل کارگری و معلمی از جمله سندیکای ما و تشکلات معلمان که با وجود فشار نهادهای سرکوب بوجود آمدند، تحت فشار دائمی و زیر ذره‌بین نیروهای امنیتی حکومت قرار دارند و امکان فعالیت علنی و آزادانه از آنها سلب شده است.»
سازمانها، نهادهای کارگری و انجمن های حقوق بشری بسیاری در خارج کشور، از جمله کمیته خارج کشور حزب کمونیست ایران و سخنرانان حزب کمونیست در آکسیون مقابل ساختمان اجلاس،به شرکت نمایندگان جمهوری اسلامی اعتراض کرده و خواست خود را مبنی بر اخراج نمایندگان رژیم اسلامی ایران از این ارگان بین المللی اعلام کرده اند. آنها همچنین از اتحادیه های کارگری بین المللی و نهادهای مدافع حقوق بشر خواستند که از این مطالبه آنها پشتیبانی و حمایت کنند.
سازمان جهانی کار در حالی نمایندگان جمهوری اسلامی را در این اجلاس می پذیرد که به خوبی می داند این رژیم به هیچکدام از مصوبات این سازمان که خود نیز آن را تصویب نموده است، متعهد نیست. فعالین سرشناس دفاع از حقوق اولیه و پذیرفته شده از جانب این سازمان، در ایران در زندان به سر می برند و شکنجه می شوند. خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار که به عنوان نماینده کارگران ایران در این اجلاس حضور دارند، تشکل های زرد و دولتی و مورد نفرت طبقه کارگر ایران هستند.
از آنرو که سازمان جهانی کار اساسا در پی تامین منافع دولت های عضو این سازمان است، در ایران دفتر دایر می کند، هیئت های جمهوری اسلامی را با آغوشی گشاده در اجلاس هایش می پذیرد، نمایندگان رژیم به عنوان نماینده کارگران در گفتگوها دخالت داده می شوند و در تصمیم های اجلاس سهیم می گردند، بدون اینکه هیچ کدام از این مصوبات در ایران به مورد اجرا گذاشته شوند. بدین ترتیب این سازمان عملا در پایمال کردن حقوق طبقه کارگر ایران با جمهوری اسلامی همسو می شود.
جمهوری اسلامی این زندانبان فعالان کارگری، این دژخیم توده های مردم ستمدیده، این غارتگر حاصل رنج کارگران و این خدمتگزار و حامی سرمایه، باید از همه مراجع رسمی و غیر رسمی بین المللی از جمله سازمان جهانی کار اخراج گردد.
