مانیفست سوررئالیسم

ایمان به زندگی، به آن جنبۀ شکننده‌تر زندگی، یعنی زندگی واقعی، آنقدر ادامه دارد که در نهایت از دست می‌رود. انسان، این رویاپرداز ابدی، هر روز بیشتر از گذشته از سرنوشت خود ناخشنود می‌شود و با اکراه به مرور اشیائی می‌پردازد که یا به واسطۀ بی‌تفاوتی یا با تلاش خود به ‌دست آورده، تقریبا همیشه با تلاش، چرا که به کار تن داده، یا حداقل از قمار شانس خود امتناع نکرده است (چیزی که او آن را شانس می‌نامد!). او اکنون به نهایت تواضع رسیده است: می‌داند‌ با چه زنانی بوده است، درگیر چه ماجراهای مضحکی شده (…)

–
2024/12