امین درودگر
از هر چهار نفر در نوار غزه، یک نفر از گرسنگی حاد رنج می‌برد: این یعنی دست‌کم ۵۰۰ هزار تن در این باریکه تحت محاصره، تقریباً غذایی برای خوردن ندارند. و این آمار را که فرانچسکا آلبانیز، حقوقدان ایتالیایی و گزارشگر ویژه سازمان ملل در سرزمین‌های اشغالی فلسطین ارائه می‌دهد، مربوط به پایان ۲۰۲۳ است. در این یک ماه و نیم سپری‌شده، اوضاع وخیم‌تر هم شده است.
بنا به مقیاس امنیت غذایی (IPC)، سرتاسر جمعیت ساکن غزه با گرسنگی در سطح بحرانی زندگی می‌کنند و ۲۵ درصد آنها در گرسنگی حاد به سر می‌برند. این بالاترین درصد تاریخ از جمعیتی مربوط به یک جغرافیا است که در بحران امنیت غذایی به سر می‌برند و رکوردهای شوم مربوط به IPC در نبود امنیت غذایی را شکسته است.
در همین راستا، چندین نهاد امدادرسان و حقوق بشری از جمله «صندوق نجات کودکان»، «شورای پناهندگان نروژ»، «شورای پناهندگان دانمارک» در بیانیه مشترکی چهارشنبه ۲۵ بهمن / ۱۴ فوریه می‌نویسند:
خطر قحطی در غزه به دلیل ادامه جنگ و محاصره این باریکه هر روز بیشتر می‌شود … همه‌ی خانواده‌ها هر روز وعده یا وعده‌هایی غذایی را از دست می‌دهند. برخی خانواده‌ها بدون خوردن چیزی شب‌و‌روز را سپری می‌کنند. قبل از هفتم اکتبر، سو تغذیه حاد در غزه تقریباً ناموجود بود. لاغری شدید کودکان به دلیل سوء تغذیه در ماه‌های آینده، بنا به پیش‌بینی سازمان ملل، ۲۷ درصد افزایش خواهد یافت.
این نهادهای امدادرسان با ارجاع به سازمان ملل، دیده‌بان حقوق بشر و دیگر سازمان‌های بشردوستانه هشدار می‌دهند که اسرائیل در حال استفاده از گرسنگی به عنوان سلاح جنگی است.
آلبانیز، گزارشگر ویژه سازمان ملل درباره اینکه آیا اسرائیل به عمد جلوی دسترسی فلسطینی‌های غزه به غذا را می‌گیرد، می‌گوید:
اسرائیل در حال آفریدن شرایطی است که زندگی در غزه را ناممکن می‌کند. بله، قطعا. ما می‌توانیم درباره غذا حرف بزنیم اما چیز دیگری هم مرا عمیقاً متأثر کرده: یک‌هزار کودک بدون داروی بی‌حسی و بی‌هوشی، عمل قطع عضو را از سر گذراندند. چرا اسرائیلی‌ها نمی‌گذارند داروی بی‌حسی وارد غزه شود؟ این فاجعه است. آیا آنها می‌دانند چنین چیزی در حال رخ‌دادن است؟ قطعاً.
اما اسرائیلی‌ها همه‌چیز را انکار می‌کنند. غسان علیان، ژنرال رده‌بالایی که هماهنگ‌کننده اقدامات حکومت اسرائیل در سرزمین‌های اشغالی است، می‌گوید:
در غزه گرسنگی وجود ندارد و به طور قطع جمعیت در حال مرگ از گرسنگی نیستند.
میکی زوهار، وزیر فرهنگ و ورزش اسرائیل هم به سوال «آیا گرسنگی وسیعی در غزه وجود دارد»، چنین به روزنامه‌ی اسرائیلی هاآرتص پاسخ داده است:
پاسخ نه است… بگذارید این طور بگویم: قفسه سوپرمارکت‌ها در غزه پُر نیست.
و او دارد درباره باریکه‌ای حرف می‌زند که دو سوم تمام ساختمان‌ها در شمال‌اش و یک‌چهارم تمام ساختمان‌ها در منطقه خان یونس در جنوب آن نابود شده اند.
اما دادگاه بین‌المللی دادگستری لاهه از اسرائیل خواسته که برای جلوگیری از نسل‌کشی در غزه امکان ورود کمک به این باریکه را مهیا کند و از اقدام به نسل‌کشی بپرهیزد ــ اقدامی که مقام‌های اسرائیلی تاکنون توجهی به آن نکرده اند.
Ad placeholder
همه‌جای غزه جهنمی است: شمال بدتر از جنوب
غزه اکنون بدترین بحران گرسنگی در جهان را داراست؛ بدتر از افغانستان و یمن.
فرانچسکا آلبانیز به روزنامه اسرائیلی هاآرتص می‌گوید:
خیلی ساده غذایی در کار نیست. موارد دیگری هم در جهان هستند که مردم با گرسنگی شدید رویارو هستند، مثل افغانستان یا یمن. اما رقم‌ها در غزه بالاتر است. توجه کنید که فقط هشت درصد جمعیت از کمک سازمان ملل برخوردار می‌شود.
این ناقض ادعاهای مقام‌های اسرائیلی است که می‌گویند اجازه ورود غذا و آب به حد کافی را می‌دهند و گرسنگی و قحطی در غزه را انکار می‌کنند.
تصویرهای ماهواره‌اش نشان می‌دهد که بسیاری از بندرهای ماهیگیری، بازارهای تره‌بار، زمین‌های کشاورزی و بازارهای دیگر در بمباران‌های بی‌امان اسرائیل نابود شده اند. به گزارش سازمان ملل، تنها ۱۵ نانوایی از ۹۷ نانوایی غزه پیش از هفتم اکتبر کماکان به کار ادامه می‌دهند. اما شمال غزه که ارتش اسرائیل ابتدا به آنجا حمله برد و جمعیت را به سمت مرکز و جنوب باریکه راند، از همه‌جا با وضعیت بدتری رویاروست.
گزارشگر ویژه سازمان ملل در سرزمین‌های اشغالی فلسطین می‌گوید:
در شمال باریکه، از نهم نوامبر به این سو هیچ نانوایی فعالی وجود ندارد.
به علاوه، دسترسی به شمال غزه مسدود است و اساساً کمک‌هایی که وارد نوار غزه می‌شوند، به شمال آن نمی‌رسند. ۲۰۰ هزار تن در شمال غزه بدون دسترسی به غذا و آب سالم و سوخت زندگی می‌کنند.
یکی از ساکنان شمال غزه وضعیت خود و خانواده‌اش را برای روزنامه‌نگار هاآرتص که در ارتباط با ساکنان آنجاست، چنین توصیف می‌کند:
شنیده ایم که غذا وارد رفح شده اما اینجا چیزی به ما نمی‌رسد. به خدا و به جان فرزندانم قسم می‌خورم: ما داریم در جهنم زندگی می‌کنیم. برای یک هفته و نیم، در خانه‌ای ماندیم که تخریب شده بود، تقریباً دیوار و پنجره و برقی نداشت. شانس آورده بودیم که تا ۱۰ روز قبل آن سربازان اسرائیلی داخل این خانه بودند. ما داریم با زباله‌هایی که آنها باقی گذاشتند، خودمان را زنده نگه می‌داریم.
روزنامه‌نگار هاآرتص او را «آ» معرفی می‌کند؛ یکی از ساکنان شمال غزه که چون همسرش معلول است، توانایی جابجایی به سمت جنوب را ندارند.
اما در جنوب وضعیت بهتر نیست. همانطور که آلبانیز می‌گوید، فقط هشت درصد مردم کمک‌های سازمان ملل را می‌گیرند. صف‌های گرفتن کمک، مثل عکس‌های زیر، عمق فاجعه را نشان می‌دهد (صف جلوی اونروا (که کشورهای غربی به اتهام مشارکت ۱۲ کارمند از ۱۳ هزار کارمند آن در حمله هفتم اکتبر تحریم‌اش کرده اند) برای آرد).
https://www.instagram.com/p/C0jp_A5sMX6/
۴۴ درصد مردم در جنوب هم به سازمان جهانی بهداشت گفته اند به شدت گرسنه اند. کمک‌هایی که اسراییل اجازه ورود آنها را به غزه می‌دهد، کفاف کسانی را که در جنوب پناه گرفته اند و هنوز زیر بمباران و موشک و گلوله سربازان اسرائیلی هستند، نمی‌دهد.
۱,۴ میلیون تن از ساکنان غزه آواره شدند و در بیمارستان‌ها و مدرسه‌هایی پناه گرفته اند که دیگر کار نمی‌کنند. برای همه‌ی این جمعیت عظیم آواره که نه تنها به غذا که به وسایل پخت و پز هم دسترسی ندارند، همراه با تمام ساکنانی که هنوز بی‌خانمان نشده اند و از ابتدا در جنوب به سر می‌بردند (بیش از ۱,۷ میلیون نفر)، کمتر از ۱۵ نانوایی سالم و فعال وجود دارد: یعنی یک نانوایی به ازای هر ۱۱۳ هزار نفر.
تا کنون بیش از ۲۸ هزار ۶۶۳ فلسطینی در حمله‌های اسرائیل پس از هفتم اکتبر در غزه کشته و بیش از ۶۸ هزار تن زخمی شده اند. ۷۰ درصد آنها کودکان و زنان هستند. بیش از هفت هزار تن هم ناپدید شده اند.
حمله حماس به اسرائیل در اکتبر گذشته هم به کشتار یک‌هزار و ۱۳۹ تن انجامید: ۶۸۵ غیرنظامی اسرائیلی، ۳۷۳ عضو نیروهای امنیتی اسرائیل و ۷۱ خارجی. ۳۶ کشته‌شده کودک بودند.
