وزارت بهداشت و سازمان نظام پرستاری اخیرا اعلام کردند که مهاجرت پرستاران متوقف شده است. محمد شریفی مقدم، دبیرکل خانه پرستار، ادعای این دو مجموعه را فرا افکنی خواند و گفت که آنها میخواهند وانمود شود که گویا مشکلات پرستاران حل شده است و دیگر به فکر مهاجرت نیستند. اما اینطور نیست. دبیرکل خانه پرستار گفت که یکبار میگویند مهاجرت پرستاران ۳۵ درصد کاهش پیدا کرده، در جائی در مورد توقف آن صحبت میکنند. در جای دیگر خبرهائی مبنی بر رد شدن کیسهای پرستاران توسط مثلاً اداره مهاجرت دانمارک منتشر می سازند. این همه مواضع ضد و نقیض دلیل روشنی دارد. دولت توان و یا اراده حل مشکلات پرستاران را ندارد. به قول یکی از پرستاران مهاجرت کننده به دانمارک همکاران او از زندگیشان راضی هستند. دبیرکل خانه پرستار می گوید:
” مشکلات پرستاری در کشور ما الان بسیار حاد است؛ پرستاری در بحران است.” او میگوید که شمار قابل توجهی از پرستاران که امکان مهاجرت نداشته و یا در تلاش برای تهیه مقدمات سفر هستند خانەنشین شده و یا تغییر شغل دادەاند. به قول او هم اکنون 60 هزار پرستار نشستن در خانه را بر حضور در محیط کار تبعیض آمیز، پر تنش و دستمزد کم در مقابل کار سنگین ترجیح داده اند.
البته پرستارانی که در ایران ماندەاند علاوه بر تغییر شغل و یا خانەنشینی برای تحقق مطالباتشان با دولتمداران و مسئولین به مبارزه برخاستەاند. امیر جواهری لنگرودی در مقاله “پرستاران، مدافعان سلامت جامعه را دریابیم” نوشته: پرستاران اعتراضات خود را در سال ۱۳۷۶ شروع کرده و نقطه اوج آن در ۱۳۸۹ بوده که پرستاران مبارز، گردهمائیهای با شکوه ترتیب دادند. او ادامه داده که جامعه در دوران کرونا نیز شاهد اعتراضات پرستاران پیمانی یا قراردادی ۸۹ روزه ،در سطوح گوناگونی در رشت، شیراز، تهران و… بوده‌است. به قول او همچنین در اخبارِ روز شمار کارگری آمدە است که از آغاز ۱۴۰۲ به این‌سو شهروندان شاهد اعتراضات پیوسته‌ی پرستاران در استان‌های یزد، کرمانشاه، تهران، استان مرکزی، کردستان، قزوین، آذربایجان غربی، گیلان، اصفهان، مازندران، خراسان رضوی، کهکلویه و بویراحمد و در شهرهای یاسوج، اسلام‌آباد غرب، بابل، اراک، مشهد، سنندج، رشت، کاشان و ارومیه بوده اند که در اعتراض به وضعیت خود و برای پیگیری مطالباتشان به خیابان‌ها آمده‌اند. مطالبات پرستاران به نسبت هر منطقه ای تفاوت هائی دارد که می تواند چنین بر شمرده شوند:
افزایش دستمزد، پرداخت حقوق های معوقه، توقف اضافه کاری اجباری و تصحیح حقوقِ اضافه کاری داوطلبانه، رفع تبعیض و فساد در بیمارستان ها و مراکز پزشکی، افزایش نیروی کار از طریق استخدام پرستاران جدید، افزایش تخت بیمارستان ها، به رسمیت شناسی و اعلام شغل پرستاری به عنوان کار سخت و زیان آور. با تداوم مبارات پرستاران سیاسی تر و سازمانیافته شده و مطالباتشان رادیکال تر شده است. بعضی از این خواست ها در بیانیه شورای هماهنگی اعتراضات پرستاران به مناسبت روز پرستار مطرح شده است. کارگران پیشرو خود را بخشی از طبقه کارگر به حساب آورده و خواستار رفع استثمار، رعایت کرامت پرستار، ازادی تشکل و لغو اعدام شده اند. شورای هماهنگی اعتراضات پرستاران همراه با ۶ تشکل کارگری، زنان و آزادیخواهان در تیرماه ۱۴۰۳ بیانیه ای در محکومیت صدور حکم اعدام برای شریفه محمدی منتشر کردند. آنها در این بیانیه، اعدام را قتل حکومتی خوانده و خواهان لغو حکم اعدام شریفه و همچنین لغو اعدام و آزادی همه زندانیان سیاسی شدند.
پرستاران و مبارزاتشان مورد حمایت شهروندان بوده و آنها نیز از مبارزات اقشار دیگر پشتیبانی کرده اند. شورای هماهنگی اعتراضات پرستاران در روز هفتم خرداد ۱۴۰۴ طی بیانیه ای به همراه ۱۰ تشکل دیگر از اعتصابات کامیونداران و رانندگان حمایت کردند. در بخشی از این بیانیه چنین آمده است:” ما درود می‌فرستیم به رانندگان اعتصابی و اعلام می‌کنیم: عزیزان! ما درد مشترک داریم. گرانی، بی‌تامینی، فقر، فساد، سرکوب، دزدی و چپاول و استثمار برده‌وار، صدای مشترک ما کارگران و مردم محروم این جامعه را می‌طلبد. ”
در بخش دیگری از بیانیه آمده :
“امروز یکی از بحران‌های بزرگ کشور، قطعی‌های مستمر برق است که جامعه را به تعطیلی کشانده و سونامی ای از گرانی، بیکاری و فقر مطلق به‌راه انداخته است و تازه خبر قطعی کامل برق در یک‌ماه آینده را می‌دهند. اینها همه موضوعات اعتراض ما مردم است.”
پرستاران بخش مهم و تاثیرگزاری از طبقه کارگر و از نیروهای حیاتی تامین سلامت جامعه هستند. تا چند سال پیش رژیم می کوشید از طریق وعده و وعید مبارزات آنها را خنثی نماید. پا به پای رادیکال تر شدن مبارزات پرستاران و همکاری آنها با بخش های مبارز و حق طلب دیگر سران رژیم بیشتر دچار ترس شدید شده است. به همین دلیل مسئولین در کنار افزایش سرکوب پخش تبلیغات و اخبار دروغ در مورد آنان را گسترده تر کرده اند که نتایج عکس ببار آورده است.
