شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت روز جمعه اول تیر گزارش داد که بیش از سه هزار کارگر و کارمند در سی شرکت با تحویل ابزارهای کار وارد اعتصاب شدند. شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت و شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیر رسمی نفت (ارکان ثالث) هر دو بر اساس آمادگی موجود در شرکت های نفت دعوت به اعتصابی وسیع به عمل آورده تا تحقق مطالبات کارگران آسان تر شود.
افزایش حقوقها، و ۱۴ روز کار و ۱۴ روز استراحت محور اصلی مطالبات نفتگران است. کارگران پروژه ای پیمانی نفت خواستار برچیده شدن بساط پیمانکاران و مزد برابر در برابر کار برابر هستند. این مطالبه سراسری در صنعت نفت است. گرمای شدید تابستانی آغاز شده و شرایط کار را بشدت غیر قابل تحمل کرده است. در چنین شرایطی بهبود شرایط کار، وضعیت خوابگاهها و غذا خوری ها نیز در میان مطالبات اولویتدار از اهمیت ویژه برخوردار میشوند.
فعالین رادیکال کارگری دور جدید دست از کار کشیدن ها را سومین “کارزار ۱۴ – ۱۴” نامیده و یادآور شده اند که اعتصابات اخیر با شکست توطئه ها و کار شکنی های عوامل شرکت و سپاه بدست آمده اند. شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیر رسمی نفت (ارکان ثالث) بر حذف کامل پیمانکاران تاکید کرده و مطالبات دیگری را نیز مطرح ساخته که عبارتند از “اجرای کامل فاز دوم طرح طبقه بندی مشاغل، تخصیص بدون تبعیض بن کارت و مزایا و بهره مندی از تسهیلات بانکی همانند سایر ارکان نفت”. فعالان کارگری خطاب به خرابکاران جیره خوار در میان خود نفتگران و حامیان آنها نوشته اند که به تولید و سودآوری دستگاه فاسد و مافیایی که با چپاول نفت، بجز تبعیض و فلاکت عمومی حاصلی برای کارگران و مردم تحت ستم ندارد، تعهدی ندارند. این فعالان در ضمن قول های بعضی از کاندیدا های ریاست جمهوری دال بر برچیدن شرکت های پیمانکاری در شرکت نفت را وعده سرخرمن خوانده اند. آنها با یادآوری پیوند پیمانکاران با صاحبان قدرت تاکید کرده اند که این مطالبه تنها می تواند از طریق مبارزات متحدانه و پیگیرانه خود کارگران متحقق شود.
دور جدید اعتصابات، که ظرفیت گسترش زیاد در میان نفتگران را دارد، در دوره ای آغاز شده که شش داوطلب تعیین شده توسط شورای نگهبان قول هائی بدون اساس در جهت افزایش دستمزدها داده اند. بعضی از آنها پا را فراتر گذاشته و تعهد سپرده اند تا پیمانکاران را حذف کنند. اینها پیمانکارانی هستند که قرارگاه خاتم الابنیا در دوری ریاست جمهوری احمدی نژاد تلاش کرد آنها را برچیده و خود جای آنها را بگیرد. اما مافیای مذکور در آن زمان از چنان قدرت و موقعیت محکمی برخوردار بود که تلاش های کابینه پوپولیست دست راستی نامبرده را به شکست کشاند. در ضمن باید یادآور شد که مطالبه حذف پیمانکاران که توسط کارگران مطرح میشود از بنیان با مطالبه سپاه متفاوت است. کارگران میخواهند با حذف پیمانکاران هم دستمزد غارت شده توسط مفتخوران پیمانکار را پس بگیرند و هم با مستقیم کردن قرارداد هایشان با خود شرکت نفت از امنیت کاری سلب شده از آنان برخوردار گردند. آنها نمی خواهند جمعی لاشخور را کنار گذاشته و جمعی دزد مسلح را جایگزین آنان کنند.
کارگران اعتصابی پیمانی نفت در دو دوره گذشته ی “کارزار ۱۴ – ۱۴” دستاوردهائی در جهت بهبود دستمزدها و شرایط زندگی در کمپ ها را بدست آوردند، اما اکثر پیمانکاران با بازگشت کارگران به کار زیر قول هایشان زدند. طبعا کارگران پیمانی در این دوره کوشش خواهند کرد ناچار نشوند با کمترین دستاورد و حتی با پیش بینی فریبکاری کارفرماها به سرکار برگردند. فعالین در میان کارگران پروژه ای و ارکان ثالث میدانند که لازم است در پروسه جذب سایر کارگران پیمانی اتحاد این بخش ها با کارگران رسمی را محکم تر شود. در ضمن آنها باید منافع کارگران حجمی و روزمزد در شرکت های نفت و پتروشیمی را نیز در نظر بگیرند و زمینه برای جلبشان به صفوف اعتصابگران را فراهم سازند. ادامه این مبارزه امکان خواهد داد تا کارگران پیشرو بتوانند سازمان های موجود را در تقابل با مزدوران حراستی، بسیجی و سپاهی و مخصوصا در مبارزه با عناصر خائن درون صفوف خود تقویت کرده و به لحاظ کیفی ارتقا دهند.
نفت شاهرگ حیات تمام لایه های جمهوری اسلامی است. اعتصاب کارگران تنها با خطر انداختن تولید این طلای سیاه قادر خواهند بود شرکت نفت را وادارند در مقابل مطالبات کارگران نرمش جدی نشان داده و سرانجام تسلیم شود. اما برای تحقق مطالبات صنفی بسیار مهم است که فعالان کارگری در صنعت نفت از طریق دفاع همه جانبه تر از زنان آزاده و آزادپوش، دادخواهان، مبارزین ضد اعدام، آزادی زندانیان سیاسی، دفاع از محیط زیست و نظایر آنها مبارزات توده کارگران را به سمت ارتباط عمیق با جنبش انقلابی ژینا سوق دهند. البته طرح مطالبات سیاسی و دفاع جانانه از شاخه های زنده انقلاب ژینا می تواند کارگران را با حملات شدید نیروهای سرکوبگر رژیم روبرو کند. اما با تضعیف رژیم و نیروهای سرکوبگرش و تداوم مبارزات اجتماعی و سیاسی در جامعه و در داخل زندان ها و وجود مبارزات ایرانیان معترض در خارج از کشور در کنار حمایت آنها از کشمکش های نیروهای رزمنده با رژیم در داخل توان سرکوبگران کم شده و شکست پذیر خواهند شد.
