اهمیت دفاع کارگران از زنان و دختران ایرانی در برابر بربریت سرمایه داری مذهبی
وریا صنیعی
خفقان، آپارتاید جنسیتی، فلاکت، گرسنگی، قتل عام آزادیها، نقض فاحش حقوق مدنی، محصول مستقیم استیلای سرمایه داری خصوصا سرمایه داری مذهبی در ایران است. شریعت، ولایت فقیه، شورای نگهبان، اعدام، قانون عفاف و حجاب، همگی ساز و کار قدرت، سلاح حاکمیت و ابزار سرکوب فکری، فیزیکی سرمایه داری علیه مردم هستند. آنچه مردم تشنه آزادی را در باتلاق سیه روزیها ساقط کرده است نه سناریوهای فریب مهر شده به “اسلام سیاسی” و “بنیادگرائی اسلامی”، که فقط سرمایه متمسک به الگوی حاکمیت دینی یا سرمایه داری مسلح به ساز و کارهای قهری قرون وسطائی اسلامی است. ؟
یکی از تلاشهای اپوزیسیون بورژوای تشنه قدرت در 45 سال حکمرانی جمهوری اسلامی این بوده که مبارزه کارگران علیه سرمایه داری را تعطیل و با جدال علیه موهوماتی مانند “اسلام سیاسی” و “حکومت دینی” جایگزین کند. هر میزان غلطیدن در دام این فریبکاریها و شستشوهای مغزی، تیشه ای است که بر ریشه مباززه طبقاتی و ضد سرمایه داری خود می زنیم. این سرشت سرمایه است که کارگر را بدل به موجودی فسیل، مقهور، منکوب و حل شده در چرخه تولید و ساختار حاکمیت میسازد. حاکمیت این کار را از طریق مهندسی افکار، دموکراسی تقلبی، دیکتاتوری، شریعت الهی، سکولاریسم، ناسیونالیسم، فاشیسم، یا هر حربه و ساز و کار دیگری انجام می دهد. اگر در جائی بقای حیاتش به خطر افتد و همزمان سهمش از ارزشهای افزوده جهانی کفاف دهد به دموکراسی دست می آویزد، هر کجا تحمل این هزینه را نداشته باشد، روی به دیکتاتوری، حمام خون و نسل کشی می نهد. دموکراسی، لیبرالیسم، فاشیسم، سکولاریسم، حکومت دینی، مدرنیسم، سنت، حجاب قهری، کشف حجاب اجباری، هیچ یک، فی نفسه برای سرمایه داری، تقدسی ندارند، سخن بر سر نقشی است که آنها در استحکام چرخه تولید ارزش افزوده و ساختار نظم سرمایه از یک سو و اختلال این چرخه یا فروپاشی نظم مذکور در سوی دیگر بازی میکنند. حرفهائی از این دست که “حجاب برای رژیم اسلامی خط قرمز و حریم مین گذاری شده است” مسلما گزافه گوییهایی بیش نیستند. این جفنگیات نبش قبر شده گورستانهای عربستان که بیرق استیلای اسلام سیاسی را برافراشته، نیست، الگوی دینی حاکمیت سرمایه داری قرن 21 در نقطه ای ایستاده است که برای دوام خودش به حجاب، همانند عضوی از جسم متعفنش می نگرد. نسل جوان طبقه کارگر و کل طبقه کارگر باید این نکته کلیدی را درک کند. باید دریابطبقه کارگر نباید در میان شعارهای پرطمطراق جناحهای سرمایه داری در جنبش زن،زندگی، آزادی سردرگم شود بلکه باید از پتانسیل و قدرت خویش برای طوفانی کردن کارزار نه به اعدام و نه به حجاب اجباری استفاده کند. کارگران باید مخالفت خود را با دخالت هر نوع دولتی در ممنوعیت اختیار پوشش و آزادی نحوه زندگی صراحتا بیان کنند، در این راستا زنان و دختران طبقه کارگر نقش ویژه ایی میتوانند ایفا کنند. زنان طبقه کارگر نباید از اپوزسیون بورژوازی الگوبرداری کنند و نباید اجازه دهند جریانهای سرمایه داری زنان را همجون ابزاری برای رسیدن به امیالشان بکار ببرند. حجاب اجباری جزیی از تمامی دردهای آنان همچون مردسالاری، ازدواج در سنین کودکی، فقر تحمیل شده، تحقیر و تبعیض سیستماتیک است. تمامی این دردها همچون دانه های زنجیر به هم پیوسته اند و مبارزه علیه حجاب اجباری جدای از مبارزه علیه فقر نیست. تمامی این فلاکتها مرهون نطام سرمایه داری است و کارگران باید با مبارزه سازمانیافته شوراهای ضد سرمایه داری خویش را ایجاد کنند. طبقه کارگر در این راستا میتواند گامهایی راسخ و استوار بردارد و زمینه را برای سقوط دیکتاتوری سرمایه داری مذهبی جمهوری اسلامی میها و خود را برای تصاحب قدرت آماده کند.
وریا صنیعی
