ایوب دباغیان
از سنگفرش‌های شیکاگو تا اهواز، فولاد اصفهان، نیشکر هفت‌تپه، معادن کرمان، ماشین‌سازی تبریز و خیابان‌های كردستان؛ فریاد نان، کار، آزادی و مقاومت در برابر نظم ستم‌پیشه.
اول ماه مه، روز جهانی کارگر، نماد مبارزات بی‌پایان کارگران در سراسر جهان است؛ آنان که علیه استثمار و سرکوب سیستم‌های اقتصادی و سیاسی موجود قد علم کرده‌اند. این روز نه تنها یادآور تاریخ‌سازی کارگران شیکاگو در سال ۱۸۸۶ است، بلکه پژواکی از مبارزات امروزین کارگران در سراسر دنیاست؛ از شیکاگو تا اهواز، فولاد اصفهان، نیشکر هفت‌تپه، معادن کرمان، ماشین‌سازی تبریز، سنندج و سایر شهرهای کردستان و دیگر نقاط ایران و بسیاری از کشورهای جهان. مبارزاتی که همچنان برای تحقق نان، کار، آزادی و کرامت انسانی ادامه دارد.
🔺 تاریخچه مبارزات کارگری و روز جهانی کارگر
اول ماه مه، به‌عنوان نماد همبستگی جهانی طبقه کارگر، ریشه در تاریخ مبارزات عظیم کارگری دارد. در ۱۸۸۶، کارگران شیکاگو علیه ساعات طولانی کار و شرایط غیرانسانی دست به اعتراض زدند. این مبارزات که به‌سرعت گسترش یافت، با سرکوب خونین پلیس مواجه شد، اما یاد و خاطره آن در دل همه کارگران سراسر جهان باقی ماند. این روز به یک نماد جهانی تبدیل شد که نه‌تنها یادآور نارضایتی‌های اقتصادی است، بلکه تلاشی برای به‌چالش کشیدن نظم‌های استثمارگرانه اقتصادی، اجتماعی و سیاسی است.
در سال‌های بعد، روز جهانی کارگر به یک روز بین‌المللی تبدیل شد که کارگران در همه‌جا از آن به‌عنوان ابزاری برای ابراز مطالبات خود استفاده کردند. از اعتراضات گسترده در فرانسه تا تظاهرات‌های کارگری در کشورهای آمریکای لاتین، اول ماه مه به‌عنوان فرصتی برای بیان نارضایتی‌ها و پیوند جنبش‌های کارگری در سطح جهانی به‌کار گرفته شده است.
🔺 وضعیت کنونی طبقه کارگر در ایران و چالش‌های آن
در ایران، مبارزات کارگری همچنان با چالش‌های جدی روبه‌رو است. کارگران ایرانی، از اهواز و فولاد اصفهان تا نیشکر هفت‌تپه و معادن کرمان، با مشکلاتی همچون دستمزدهای پایین، شرایط کاری نامناسب، بی‌ثباتی شغلی، و نداشتن امنیت اجتماعی مواجه‌اند. این مسائل تنها برخی از مشکلات روزمره‌ای است که کارگران در ایران با آن دست به گریبانند. در حالی که کارگران در بسیاری از نقاط جهان با چنین مشکلاتی مواجه هستند، وضعیت در ایران به‌ویژه بحرانی‌تر است.
مبارزات کارگری در ایران اغلب با سرکوب و خشونت همراه است. دولت جمهوری اسلامی، به جای پاسخ‌گویی به مطالبات کارگران، از ابزار سرکوب برای خاموش کردن اعتراضات استفاده می‌کند. این سرکوب‌ها نه‌تنها نتایج مثبتی به دنبال نداشته، بلکه بر عمق نارضایتی‌ها افزوده است. در این میان، کارگران همچنان در تلاشند تا با استفاده از اعتراضات و اعتصابات خود، صدای حق‌طلبانه‌شان را به گوش جهانیان برسانند.
🔺 پیوند مبارزات کارگری در ایران با جنبش‌های جهانی
مبارزات کارگری ایران، همانند دیگر نقاط جهان، تنها بخشی از جنبش وسیع‌تر جهانی است که خواستار عدالت اجتماعی و برابری است. در تمام نقاط جهان، کارگران علیه سیستمی که تنها منافع یک اقلیت را تأمین می‌کند، مبارزه می‌کنند. از آمریکا و اروپا تا آسیا و آفریقا، اعتراضات کارگری به‌ویژه در سال‌های اخیر شدت گرفته است.
این همبستگی جهانی میان کارگران از طریق تبادل تجربیات، حمایت‌های متقابل، و مبارزات مشترک علیه سیستم‌های سرمایه‌داری و نئولیبرالی تقویت می‌شود. جنبش‌های اجتماعی و کارگری در کشورهای مختلف، از جمله ایران، به‌طور فزاینده‌ای به اهمیت همبستگی بین‌المللی پی برده‌اند. این همبستگی نه تنها در افزایش قدرت کارگران در مبارزاتشان نقش مهمی ایفا می‌کند، بلکه می‌تواند زمینه‌ساز ایجاد تغییرات ساختاری در سیاست‌ها و شرایط اقتصادی باشد.
🔺 چشم‌انداز آینده مبارزات کارگری
آینده مبارزات کارگری به‌شدت به توانایی طبقه کارگر در سازمان‌دهی، تقویت همبستگی جهانی، و ایجاد فشار مؤثر بر نهادهای سیاسی و اقتصادی بستگی دارد. اگر کارگران در کنار هم متحد شوند و مبارزاتشان را با هدف به‌چالش کشیدن سیاست‌های نابرابر پیش ببرند، می‌توانند نقش مؤثری در تغییرات اجتماعی ایفا کنند. یکی از نکات کلیدی در این مبارزات، ضرورت تمرکز بر پیوند میان مطالبات کارگران و دیگر جنبش‌های اجتماعی است؛ جنبش‌هایی که در دفاع از حقوق زنان، محیط زیست و عدالت اجتماعی فعالیت می‌کنند.
در ایران، این مبارزات ممکن است به‌ویژه در شرایط اقتصادی و سیاسی موجود، دشوار و پیچیده باشد، اما مقاومت و ایستادگی کارگران نشان داده است که امید به تغییرات واقعی در دست خود آن‌هاست. کارگران باید به‌دنبال راه‌های نوآورانه برای سازمان‌دهی و همبستگی بین‌المللی باشند تا بتوانند به‌طور مؤثرتر به مبارزات خود ادامه دهند.
🔺 نگاه به آینده
اول ماه مه، روز جهانی کارگر، روز اعلام جنگ طبقاتی علیه استثمارگران و ستم‌سالاران است. روزی است که کارگران سراسر جهان، این خالقان زندگی، فریاد می‌زنند که دیگر به نظم پوسیده‌ی سرمایه‌داری و ستم طبقاتی گردن نمی‌نهند.
در ایران، این روز یادآور رنج‌های بی‌پایان کارگران و زحمتکشان است؛ در کشوری که دیکتاتوری مذهبی، سرمایه‌داری رانتی و سرکوب دولتی، دست در دست هم، گرسنگی، فقر و بی‌حقوقی را بر میلیون‌ها انسان تحمیل کرده‌اند.
امروز، بیش از هر زمان دیگری، ضرورت همبستگی انترناسیونالیستی، اتحاد طبقه‌ی کارگر، و پیوند مبارزات فرودستان، خود را آشکار کرده است.
زیرا جهان را بازوان کارگران ساخته‌اند، اما ثمره‌ی این تلاش‌ها به تاراج اقلیتی رفته که جز غارت و بهره‌کشی، هنری ندارند.
آینده‌ی رهایی‌بخش تنها در سایه‌ی سرنگونی نظم طبقاتی موجود و برپایی جامعه‌ای آزاد، برابر و بدون استثمار امکان‌پذیر است.
زنده باد طبقه‌ی کارگر!
زنده باد همبستگی جهانی کارگران!
