گزارش‌ها و داده‌های منتشرشده از سوی نهادهای رسمی و کارشناسان حوزه اجتماعی،از وجود بیش از 352 هزار بی خانمان در ایران حکایت میکنند.
این بحران،به‌ویژه در کلان شهرهایی مانند تهران،با رشد شدید اجاره‌بها،بیکاری،تورم و فقدان حمایت‌های اجتماعی،به مرحله‌ای بحرانی رسیده است.بر اساس آمارهای غیررسمی،حدود 30 درصد از جمعیت کشور زیر خط فقر قرار دارند؛بخشی از این جمعیت نه‌تنها توان تأمین سرپناه پایدار را ندارند،بلکه با کوچک‌ترین شوک اقتصادی،به ورطه بی‌خانمانی سقوط میکنند.کارشناسان اجتماعی هشدار می‌دهند که در فقدان یک سیاست ملی جامع برای مقابله با بی‌خانمانی،اقدامات موضعی شهرداری‌ها مانند گرمخانه‌های شبانه و گشت‌های شهری،پاسخگوی عمق بحران نیست.از جمله پیامدهای این بحران،می‌توان به افزایش آسیب‌های اجتماعی،فروپاشی خانواده‌ها،رشد خشونت شهری و حاشیه‌نشینی گسترده اشاره کرد.بی‌خانمانی در ایران دیگر صرفاً یک معضل اجتماعی نیست؛بلکه بازتابی از شکست ساختار اقتصادی،سیاست‌های ناعادلانه مسکن و غیبت عدالت اجتماعی در سطوح حاکمیتی است.
