کمتر از یک ماه به پایان سال١٤٠٣ و أغاز سال ۱۴۰۴شمسی باقی مانده است. این روزها مردم در مناطق مختلف کرىستان خود را برای برپائی مراسم های نوروزی آماده می کنند. در این میان روستای چشمیدر از توابع سروآباد در استان کردستان، پیشتاز آغاز مراسم های نوروزی است. روز چهارم اسفند به نام روز آب شدن برفها و پیدایش شکوفه ها به مثابه نوروز در این روستا جشن گرفته می شود. هر ساله هزاران نفر از روستاهای اورامانات در این مراسم شرکت می کنند. روشن کردن مشعل ها، برپائی آتش و رقص زیبای کردی زنان و مردان، دست در دست همدیگر همراه با خواندن آوازهای کردی برنامه های هر ساله این مراسم را تشکیل می دهد. در روزهای آخر هرسال و بویژه پس از چهارشنبه آخر سال موسوم به چهارشنبه سوری در مناطق مختلف کردستان مراسم های نوروزی یکی بعد از دیگری برگزار می شوند.
نوروز از آن مناسبتهائی است که در کردستان حال و هوای دیگری دارد. طی ۴۶ سالی که از حاکمیت رژیم اسلامی می گذرد، نوروز کردستان همواره مناسبتی بوده است که در آن مردم ضمن جشن گرفتن و شادی کردن در همان حال باهم بودن و همبستگی خود را نیز تجربه می کنند و پیام خود را با زبان شعر و سرود و رقص و آواز و شادی، در تقابل با فرهنگ رایج در جمهوری اسلامی به گوش همگان می رسانند. سران رژیم نوروز را سنتهائی مغایر با آئین اسلام می دانند. از اینرو همواره تلاش کرده اند که به ضرب سرکوب و تبلیغ، این سنت را از جامعه ایران بزدایند. اما از آنجائی که در افتادن با چنین فرهنگ جا افتاده ای در جامعه ایران کار آسانی نبود، سران رژیم در مقابل مقاومت مردم به تدریج از مواضع خود در این زمینه عقب نشینی کردند و کوشیدند تا لااقل محدودیتهائی را بر آن اعمال کنند. اما هر عقب نشینی رژیم در عین حال پیشروی مردم را به دنبال داشت. مخالفت با برگزاری مراسم ویژه این روزها، به انگیزه مقاومت در میان مردم تبدیل شد و عملا این مراسم ها را در کردستان سیاسی کرد.
هر ساله با نزدیک شدن به پایان سال و آماده شدن مردم و جوانان برای برگزاری مراسم های نوروزی، مقامات انتظامی، امنیتی و اجرایی و دستگاههای تبلیغاتی رژیم به دست و پا می افتند تا نگذارند هیچگونه تجمعی به این مناسبت شکل بگیرد، نگذارند در این روزها خنده و شادی و نشاط به هیچ جمعی راه یابد. آنها که از سایه خود نیز می ترسند، نگران هستند از اینکه مراسم و تجمع مردم به ابزار اعتراضی علیه رژیم منجر شود.
رژیم اسلامی جشن و شادی مردم را تیشه به ریشه خود می پندارد. این رژیم نه در نوروز بلکه در تمام طول سال، با چهره خندان مردم سر ناسازگاری دارد. جمهوری اسلامی از خمودگی و یاس و ناامیدی تغذیه می کند. خواهان جامعه ای سربزیر و مطیع است که در آن انسان ها در مقابل سرنوشتی که رژیم برای آنها رقم زده است، سر فرود بیاورند. مراسم های عروسی را با بهانه اینکه در آنها حجاب اسلامی و فاصله زن و مرد رعایت نشده است به هم می ریزد. از برگزاری کنسرتهای موسیقی جلوگیری می کند. جوانانی را که به مناسبتهای مختلف دور هم جمع میشوند و به رقص و شادی می پردازند، مورد ضرب و شتم و اهانت قرار می دهد. در واقع اگر جهان به کام رژیم اسلامی ایران بود، این جامعه یک سر سیاه پوش و در تمام طول سال و هر روز به بهانه ای عزادار می بود. اما اکثریت مردم این جامعه در مقابل رژیم اسلامی سر تسلیم فرود نیاورده اند. چنانکه می بینیم، علیرغم تهدیدها و حتی بگیر و ببند در این رابطه، مردم در سراسر ایران این مخالفت ها را نادیده می گیرند. موسیقی و هنر و آواز و رقص و شادی، از پنهانگاهها بیرون آمده اند. مراسم های نوروزی از آن جمله هستند در واقع در مقابل فرهنگ ارتجاعی حاکم، فرهنگ مقاومت پیشرو سر برآورده است.
تجربه نشان داده است که اگرچه اقدامات سرکوبگرانه رژیم در این زمینه محدودیت هایی را در اجرای مراسم های نوروزی در کردستان بوجود می آورد، اما نمی تواند مانع برگزاری آنها شود و مردم در این زمینه تجارب زیادی اندوخته اند و به اشکال مختلف و در مکان ها و زمان های مناسب از اینگونه اقدامات رژیم عبور خواهند کرد. جمهوری اسلامی در مقابله با شادی و نشاط و شور زندگی مردم سرش به سنگ خورده است و تلاش هایش در این زمینه مذبوحانه و بدون ثمر است. این شور زندگی همان نیرویی است که رژیم را هراسان می کند.
در نوروز امسال مردم کردستان، به كوری چشم دشمنان شادی و آزادی، دختران و پسران با پوشیدن لباس های رنگارنگ و زبیا و شادی بخش، اجرای نمایش های هنری، رقص و آوازهای محلی، برپایی آتش نوروزی مراسم های نوروزی خود را برپا خواهند كرد. جشن های نوروز امسال نیز مانند سالهای گذشته از سد ممانعت و مخالفت رژیم عبور خواهد کرد و به یکی دیگر از جلوه های مقاومت مردم، یكی دیگر از صحنه های انقلاب رهایی بخش زن، زندگی،آزادی تبدیل می شود.
