هسته‌ی اخگرانِ کمیته‌ی غیبی نسوان، روز دوشنبه 10 اردیبهشت ماه، در آستانه‌ی اول ماه مه، روز جهانی کارگران به خیابان رفتند تا پوسترهایی را که به همین مناسبت طراحی کرده بودند بر دیوارهای شهر تهران ، بر تن خیابان‌ها و کوچه‌ها بچسبانند.
در مضمون پسترها چنین آمده بود: در شرایطی که جوخه‌های سرکوب حکومتی با انواع روش‌ها برای گسترش و تحکیم وحشت تلاش می‌کنند آنان که به دنبال نام نیستند چنین دیوار هراس را می‌شکافند و به خیابان می‌روند. در وضعیتی که تضاد کار و سرمایه وجود دارد کارگران راهی ندارند جز اینکه دست به تغییر وضعیت موجود بزنند. این تغییر در قدم اول نیاز به آگاهی دارد. آگاهی از وجود دشمنی مشترک به نام سرمایه‌داری و شناخت دشمن طبقاتی (طبقهی سرمایه‌دار) و سپس تحقق مهمترین اصل رهایی: یعنی اتحاد طبقهی کارگر. این اتحاد نه تنها باید اتحاد کارگران تولیدی در کارخانه و کارگاه‌ها باشد که باید پیوند زنجیره‌وار تمام کارگرانی باشد که به کارهای بازتولیدی مشغولند، کارگرانی که هر روز با عناوین مختلف استثمار می‌شوند و زنان خانه‌داری که کار شبانه‌روزی‌شان نامرئی است. کارگران متحد می‌شوند چرا که “رهایی فردی، ممکن نیست”».
