بنا به گزارش خبرگزاری رسمی ایلنا قرار است امروز سه شنبه ۳۰ بهمن نشست شورای عالیکار برای تعیین دستمزد کارگران در سال ۱۴۰۴ برگزار شود. این دومین جلسه این شورا است و هنوز هیچ گزارشی در مورد جلسه اول آن انتشار نیافته است. به نظر می رسد این شورای حکومتی در نظر ندارد فعلا و تا لحظات پایانی سال جاری تصمیم خود را در این مورد علنی نماید. این در حالی است که در خارج از جلسه شورای عالی کار کمیته دستمزد به طور غیر رسمی اعلام کرده است که هزینه زندگی یک خانواده ۴ نفره کارگری از مرز ۳۰ ملیون تومان در ماه هم گذشته است. با توجه به اینکه محاسبه این کمیته بر اساس آمارهای رسمی دولتی صورت می گیرد و همه می دانند که این آمارها دستکاری شده هستند،در واقع رقم سبد حداقلی معیشت بالاتر از ۳۰ ملیون تومان است. به عنوان مثال بر اساس قیمت رسمی هر کیلو سیب زمینی ۲۰ هزار تومان رقم زده شده است، در حالیكه قیمت واقعی سیب زمینی در بازار از مرز ۶۰ هزار تومان هم گذشته است. علیخدائی از نمایندگان خانه کارگر که خود در مذاکرات تعیین دستمزد شرکت دارد می گوید:
«امروز پایه مزد کارگران آن چنان ناچیز اســت که دیگر مانور دادن روی درصدهای افزایش مزد بیشــتر شبیه یک شوخی تلخ است. در دوره ای ما حق مسکن کارگران را از ۱۰هزار به ۲۵هزار تومان رساندیم و یک آقای وزیری هم مصاحبه کرد و با افتخار گفت افزایش ۱۵۰درصدی حق مسکن مصوب شد! درحالی که حق مسکن فقط ۱۵هزار تومان زیاد شده بود، سر کارگران منت می گذاش،. در حال حاضر پایه مزد به قدری کم است كه هر درصدی گرچه به ظاهر بزرگ به نظر برسد، باز هم برای کارگران آورده ریالی نخواهد داشــت.»
باوجود همه اینها، افزایش ناچیزحداقل دستمزد چندین بار زیرخط فقر، که هر ساله توسط «شورای عالی کار» اعلام میشود، شامل فقط یک بخش محدودی از کل شاغلین در بخش عمومی و خصوصی میشود که مشمول قانون کار هستند . اکثریت عظیم کارگران کارگاههائی که تعداد آنها بیش از به یک میلیون است و میلیونها کارگر در آنها استثمار میشوند بعلاوه صد ها هزار کارگر پاره وقت و زنان و کودکانی که به تولید خانگی محصولات فرعی با دستمزد بسیار ناچیز مشغولند، از شمولیت قانون کار خارج هستند و بخاطر پراکندگی در کارگاههای کوچک با تعداد کارگران کم و نبود تشکل و وجود انبوه لشکر بیکاران به آنچه که میدهند و بسیار اوقات پائین تر از حداقلهای تعیین شده توسط شورای عالی کار است، رضایت می دهند.
هیچ روزی نیست که صدها خانواده کارگری در نتیجه موج بیکارسازیها نان آور خود را از دست ندهند. گویی پیامد همه بحران ها، بحران مزمن و رکود سرمایه داری ایران، فساد نهادینه شده در دستگاه عریض و طویل بوروکراسی دولتی، تشدید تحریمهای بین المللی همه یکجا بر سر کارگران، به حاشیه رانده شدگان و اقشار محروم جامعه خراب شده اند.
در چنین شرایطی فقط تضمین دستمزد متناسب با تأمین هزینه یک زندگی انسانی برای همه کارگران شاغل، تأمین بیمه بیکاری برای همه بیکاران و کارگرانی که با موج بیکارسازیهای اخیر کار خود را از دست داده اند، تعطیلی کار در رشته هایی که تولید در آنها ضرورت حیاتی ندارد، کاهش ساعت کار در رشته های خدماتی و تولیدی که جنبه حیاتی دارند با پرداخت کامل حقوق و مزایا و تأمین کلیه وسایل و امکانات بهداشتی است که می تواند کارگران ایران را در موقعیت مناسبی برای تداوم زندگی قرار دهد. کارگران صدقه نمیخواهند. کارگران به دلیل نقش اساسی که در تولید اجتماعی و سرپا نگاه داشتن جامعه دارند باید از امنیت جانی و یک زندگی انسانی برخوردار باشند.
اما تجربه ۴۶سالکارو زندگی تحت حاکمیت جمهوری اسلامی باید به تجربه به کارگران نشان داده باشد که تحت حاکمیت این رژیم دستیابی به تضمینامنیتجانی و یک زندگی انسانی و مرفه غیرممکن است. از این رو بر فعالین و پیشروان جنبش کارگری لازم است که در جریان کشمکشهایطبقاتی و جنبش مطالباتی کارگران که بی وقفه جریان دارد توده کارگران را با این روح آموزشبدهند که راه برون رفت از این همه فقر و فلاکت و ناامنی را نه در چهارچوب مناسبات حاکم، بلکه از مسیربرپائییک انقلاب اجتماعی علیه نظم موجود جستجوکنند.
