یک صد و سیزدهمین اجلاس سالیانه “سازمان جهانیکار، آی ال او در مقر این سازمان در ژنو از روز سوم تا سیزدهمژوئن بر گزار می شود. هیئتهاینمایندگی از ۱۷۸کشور جهان در این اجلاس سالامه شرکت دارند.
در نشست امسال نیز، مانند سالهای گذشته نمایندگانی از طرف کارفرمایان،تشکلهای زرد وابسبه به رژیم و نمایندگان حکومتی شرکت می کنند. سازمان دهندگان این اجلاس به خوبی می دانند که علیرغم عضویت جمهوری اسلامی در این سازمان و اعلام تعهد رسمی به اجرای مصوبات آن، مقاوله نامه ها و توصيه نامه های سازمان جهانیکار از سوى جمهورى اسلامى به صورتی مستمر نادیده گرفته شده و نقض می شوند.
نگاهی به وضعیت کنونی طبقه کارگر ایران، شامل معلمان و حقوق بگیران تهیدست تنها در چند نمونه از صدها مورد نقض حقوق انسانی این سازندگان ثروت و نعمت و فرهنگ جامعه این حقیقت را به روشنی نشان می دهد:
ممانعت و جلوگيرى از تشكليابی كارگران و سرکوب خشن تشکلهای مستقل کارگری. سرکوب جنبش صنفی معلمان، زندانی کردن فعالین آن،رواج قراردادهای سفید امضاء، رواج استخدام از طریق شركتهاى پيمانكارى که حاصل آن شكاف وسيع ميان مزد كارگران رسمى و غيررسمى، بی ثبات بودن وضعیت شغلی کارگران پیمانی و غیررسمی و محرومیت بخش عظیمی از کارگران از شمول بیمه های اجتماعی و بیمه بیکاری.
ثابت ماندن حقوق بازنشستگان، علیرغم تورم و سقوط ارزش پول جمهوری اسلامی، فروپاشى سازمان تامين اجتماعى با افزايش اشتغال غير رسمى كه به ميزان وسيعى منابع تامين اجتماعى را بر باد داده است. خارج كردن اكثريت كارگران از شمول “قانون کار” جمهوری اسلامی،قانونی که خود بر مبنای موازین بهره کشی خشن و فقه اسلامی تدوین شده است.پشت گوش انداختن خواسته های معلمان زحمتکش، در فقر مطلق نگهداشتن آنها، که مستقیما دودش به چشم دانش آموزان می رود. تعیین حداقل دستمزد رسمی چند برابر پائين تر از خط فقر.
ـ بى ارزش شدن جان كارگران به دليل عدم رعايت استانداردهاى ايمنى و حفاظت كار و رشد آمار حوادث مرگبار کار. کالائی سازی بهداشت و درمان، مسكن ،آموزش و بهداشت، همراه با شانه خالى كردن دولت از همه مسئوليتهاى حاكميتى در قبال کارگران، لغو و يا كاهش حمايتهاى معيشتى، حقوقى و رفاهى و در نتیجه سقوط سطح معيشتى طبقه كارگر .تبعیض شدید در استخدام زنان کارگر و محروم ساختن توده زنان از هر گونه پوشش اجتماعی.تشديد استثمار مهاجران داخلی که اکثریت آن ها شامل کارگران مناطقی هستند که به ملیتهای تحت ستم ایران تعلق دارند. بی حقوقی کامل پناهندگان افغانستانی که به عنوان نیروی کار ارزان و محروم از هرگونه پوشش تامین اجتماعی و مزایای استخدام رسمی استثمار می شوند.سوء استفاده از کار کودکان و بی توجهی به وضعیت زندگی ارتش کودکان کار.
حاکمیت اسلامی با سرکوب خشن تشکلهای مستقل کارگری، تشکلهای صنفی معلمان و بازنشستگان و سلب حق تشکلیابی آنها، امکان اعتراضات سازمانیافته و به حق آنان را از میان بر می دارد. هم اکنون تعدادی از فعالان کارگری به دلیل این مبارزات و اعتراضات در زندان هستند و یا با وثیقه های سنگین در خارج از زندان به سر می برند. از این رو، نمایندگان اعزامی از سوی تشکلهای کارگری وابسته به حکومت اسلامی صلاحیت آن را ندارند که منافع طبقه کارگر ایران نمایندگی کنند. آنها سخنگویان حکومت اسلامی ایران هستند.
ما خواهان اجرای کامل مقاوله نامه های سازمان جهانی کار بویژه در ارتباط با حق آزادی تشکل ،اعتصاب و قرادادهای دسته جمعی هستیم، ما خواهان آنیم که به شکنجه و نقض حقوق انسانی کارگران و فعالان صنفی زندانی و همه زندانیان سیاسی و عقیدتی پایان داده و همه آنها فورآ آزاد شوند،
به اعدام ها که درسال جاری رکود بی سابقه ای را ثبت کرده و اکثر قربانیان آن به حاشیه راندگان سیاستهای اقتصادی اجتماعی رژیم حاکم و ملیتهای محروم و ستمدیده ایران نظیر مردم کرد و بلوچ هستند پایان داده شود.
به کشتار و آزار کولبران در کردستان و سوختبران در بلوچستان، که به دلیل بیکاری جان خود را برای تامین یک زندگی بخور و نمیر به خطر می اندازند، پایان داده شود.نمایندگان جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار باید اخراج شوند.
