سه شنبه ۲۵ اردیبهشت سالروز بمباران شیمیائی مقرات مرکزی کۆمەڵە توسط رژیم بعث عراق است. عصر روز ۲۵ اردیبهشت سال ۱۳۶۷، مقرات مرکزی کۆمەڵەواقع در درۀ «بوتی» در ۲۰ کیلومتری شمال شهر «رانیه» در کردستان عراق بوسیله هواپیماهای جنگی رژیم جنایتکار بعث عراق هدف بمباران شیمیایی قرار گرفت. در این تهاجم جنایتکارانه ۲۳ تن از اعضاء و کادرهای حزب کمونیست ایران و کۆمەڵە جانباختند و نزدیک به 150 نفر نیز مصدوم و مسموم شدند. این رفقا از زمرۀ لایق ترین و رزمنده ترین پیشروان جنبش کارگری و کمونیستی ایران و از چهره های سرشناس، قدیمی و محبوب در میان توده های مردم بودند. آنها برعلیه ستم و استثمار و بی حقوقی توده های کارگر و زحمتکش، بر علیه جنگ و جنایات ناشی از آن، در دفاع از حقوق اولیه مردم کردستان، بپاخاسته و تمامی زندگانی خود را وقف مبارزهِ بی امان با نظام سرمایه داری و همه مصائب و ستم های آن کردند.
این عزیزانِ جانباخته از زمرۀ انسانهای وارسته ای بودند که با شور انقلابی و قلبی سرشار از امید، از نقاط مختلف کردستان و دیگر شهرهای ایران با پیوستن به صفوف کۆمەڵەهمراه و همدوش هم، با تحمل مخاطرات فراوان در ارگانهای مرکزی کۆمەڵە و نیز رادیو صدای حزب كمونیست ایران فعالیت می کردند.
این نخستین بار نبود که مقرهای نیروی پیشمرگ کۆمەڵە در کردستان عراق هدف حملۀ هوایی و یا توپخانه ایی ارتش عراق قرار می گرفت. قبل از این نیز بارها قرارگاههای مرکزی کۆمەڵە در منطقۀ «مالومه» در کردستان عراق و در همین درۀ «بوتی» نیز، مورد حمله قرار گرفته بودند. نقاط مزبور جزو مناطقی بودند که خارج از کنترل دولت عراق قرار داشتند و نیروهای پیشمرگ اتحادیۀ میهنی کردستان و دیگر احزاب و نیروهای سیاسیِ مخالف رژیم عراق در آن حضور داشتند. رژیم عراق با تحت فشار قرار دادن کۆمەڵە در این مناطق می خواست ما را وادار سازد که مکانهای استقرار نیروی مسلح خود را از مناطق آزاد به مناطق تحت کنترل ارتش خود منتقل کند و مراودات بین نیروهای پیشمرگ کردستان ایران و عراق را قطع نماید. ارزیابی رهبری کۆمەڵەدر آن موقع این بود که تا زمانی که منطقه ای آزاد در کردستان عراق باقی باشد، نبایستی مقرهای مرکزی خود را به مناطق تحت کنترل دولت عراق منتقل کند. این یک موضع گیری سیاسی بود که در خدمت امرِ مقاومت در برابر رژیم های جمهوری اسلامی و بعث عراق قرار داشت. این سیاست همچنین ادامۀ سیاست کۆمەڵە و حزب کمونیست ایران در قبال جنگ ایران و عراق نیز بود. سیاستی که جنگ را از هر دو سو، ارتجاعی میدانست و خواهان قطع فوری آن بود.
استقرار مقرات کۆمەڵە در این مناطق عملاً ما را با مردم کردستان عراق و نیروهائی که بر علیه رژیم بعث می جنگیدند، هم سرنوشت ساخته بود. صدماتی که بر نیروهای ما در این دوره وارد آمد در واقع بخشی از رنجها و مصائبی بودند که مردم کردستان عراق بطور روزمره با آن دست و پنجه نرم می کردند.
به محض رسیدن خبر بمباران شیمیایی مقرات کۆمەڵە به شهر رانیه، هزاران نفر از مردم این شهر علیرغم نگرانی از عکس العمل رژیم بعث عراق، برای کمک به پیشمرگان مجروح و مصدوم کۆمەڵەبسیج شدند و از هر امکانی که در دسترس داشتند برای کمک به رفقای آسیب دیدۀ این رویداد بهره جستند. بسیاری از پزشکان و داروخانه های شهر سلیمانیه نیز علیرغم هشدارهای رژیم عراق، در امر مداوای مصدومان کومه له، نهایت همکاری به عمل آوردند. همبستگی شورانگیز مردم کردستان عراق و بویژه مردم شهر رانیه و روستاهای این منطقه با پیشمرگان کۆمەڵەدر آن روز خاطره ایست که هرگز از اذهان زدوده نمی شود.
اسامی رفقای جانباخته در بمباران شمیایی مقرات کۆمەڵە در روز ۲۵ اردیبهشت سال ۱۳۶۷ عبارتند از:
١.اسماعیل مصطفی زاده
٢.احمد محمدی
٣.بایزید بیاض
٤.پرویز تاجوانچی
٥.حسین سیگاری
٦.سعید محمدی
٧.جلال پنجوینی
٨.فرشته رضائی
٩.عبدالله هوشیاریان
١٠.علی حسن محمدی(طهمورث)
١١.فرنگیس شاهوئی
١٢.کریم جنتی
١٣.کریم عبدالله پور
١٤.مریم مجنون( سعادت)
١٥.کمال رضانژاد
١٦.کیومرث مهاجر( جبار )
١٧.منوچهرمحمودیان (مرتضی )
١٨.محمدرسولی خوش صفت
١٩.محمدعمرعلی
٢٠.ناصح مردوخ
٢١.نادرقاضی زاده ( آزاد)
٢٢.وفاتوتونچی
٢٣.حامد مدرسی
نام این عزیزان برای همیشه بر لوح تاریخ سراسر فداکاری و رزمندگی جنبش کمونیستی ایران خواهد درخشید. امروز آرامگاه این دسته از زنان و مردان تسلیم ناپذیرِ کۆمەڵەو حزب کمونیست ایران در همان محلِ جانباختنشان به مکانی برای تجدید خاطرۀ خانواده هایشان و تجدید عهد همرزمانشان با آرمانهای شریف و انسانی آنها تبدیل شده است.
