طبق تقویم سازمان ملل متحد نهم مرداد برابر با ۳۰ ام ژوئیه «روز جهانی مبارزه با قاچاق انسان» است. سازمان مذکور این روز را در سال ۲۰۱۳ جهت آگاهی بخشی نسبت به فاجعه قاچاق انسان و مبارزه علیه آن در تقویم خود وارد کرد. بنا به گزارش سالانه آن سازمان بیش از دو سوم قربانیان قاچاق انسان کودکان هستند. طبق اعتراف دبیرکل سازمان ملل قربانیان قاچاق انسان در فاصله سالهای ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۰سه برابر شده است. بر اساس گزارش سازمان بین المللی کار، بیش از ۴۰ میلیون قربانی قاچاق انسان در سراسر جهان وجود دارد. به گزارش این سازمان تقریباً همه کشورهای جهان با قاچاق انسان سر و کار دارند. برای مثال هر ساله در ایالات متحده بیش از ۱۷۵۰۰ نفر قربانی قاچاق انسان می شوند.
در مورد علل ازدیاد قاچاق انسان از دلایل پیچیده ای یاد شده است. در گزارش سال گذشته دبیر کل سازمان ملل متحد آمده بود: «درگیری‌ها، آوارگی اجباری، تغییرات آب و هوایی، نابرابری و فقر سبب شده است ده‌ها میلیون نفر در سراسر جهان فقیر، منزوی و آسیب‌پذیر شوند.” در میان عوامل گوناگونی که قربانیان را طعمه شکارچیان انسان میکند ازدیاد فقر و نابرابری و آوارگی ناشی از جنگ نقش برجسته ای داشته اند. اما سودآوری کلان و آسان در این عرصه مشوق صاحبان قدرت و ثروت و یا عاملان اصلی این مصیبت بزرگ به حساب می آید. پژوهشگران تخمین زده اند که قاچاق انسان به صورت کسب و کاری در آمده که سالانه ۱۵۰ میلیارد دلار سود و درآمد در بر دارد.
قاچاقچیان برای تماس و فریب دادن قربانیان در کنار روش های سنتی از فن آوری سود زیادی برده اند. آنها مخصوصا با جمع آوری اطلاعات از زنان و کودکان و اشخاص آسیب پذیر به طرزی ماهرانه و برنامه ریزی شده ، و از جمله از طریق شبکه های اجتماعی تماس میگیرند. قاچاقچیان انسان در کشورهای توسعه یافته قربانیان را با وعده تامین کار و کسب مجوز قانونی اقامت آسان می فریبند و سپس اکثر آنها را در خدمت کسب و کار مربوط به سکس می گذارند. اما ضد انسانی ترین نوع قاچاق انسان، بویژه قاچاق کودکان برای استفاده از اعضای بدن آنهاست. اینگونه قربانیان حتی فرصتی برای یک زندگی برده وارانه نیز پیدا نمیکنند. در کشورهای توسعه یافته قاچاقچیان اصلی در میان سرمایه داران بخش خصوصی هستند، اما در کشورهائی نظیر ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی قاچاقچیان دانه درشت در میان صاحبان قدرت جا خوش کرده اند.
جمهوری اسلامی نه تنها آمار دقیقی از مبارزه با قاچاق انسان و تعداد قربانیان آن ارایه نمی‌کند بلکه اطلاعات مربوط به آن را پرده پوشی نیز میکند. زیرا پلیس، سپاه و کلا ماموران در این عرصه اگر به طور مستقیم در میان سود بران از قاچاق مخصوصا دختران به کشورهای خلیج نباشند، پدر خوانده قاچاقچیان و تسهیل کننده اعمال ضد انسانی آنها هستند. تنها با بررسی اخبار مندرج در صفحات جنائی روزنامه ها می‌توان نشانه‌هایی از چگونگی وقوع این جرم و قربانیان آن در ایران به دست آورد.
این بردگان نه در خفا و پنهانی، بلکه در جلو چشمان دولتها، به بردگی کشیده می شوند. قوانین کشورها و معاهدات بین المللی هم جلودار بقا و حتی گسترش این پدیده نیستند. شکار دختربچه ها از کشورهای عقب مانده سرمایه داری و تبدیل آنان به کارگران جنسی، به یکی از تجارت های پر سود در جهان تبدیل شده است. دختران و زنان توسط باندهای مافیائی، با شیوه های مختلف در کشورهای آسیائی شکار می شوند، مدارک و اوراق شناسایی‌شان را به زور از آنها می گیرند و به اروپای غربی منتقل میکنند. آنها پس از تجاوز به زور، در مراکزخاصی با هدف بهره‌برداری جنسی به بردگی گرفته می‌شوند. در آنجا همه راههای فرار را بر روی آنها می بندند و به زندگی فلاکت باری وادارشان می سازند. شبکه های قاچاق انسان در ایران، درکنار دختران ایرانی دختران افغانستانی پناهنده در ایران را شکارکرده و به کشورهای دیگر و بویژه به کشورهای حاشیه خلیج قاچاق می کنند.
در ایران تحت حاکمیت رژیم اسلامی سالانه هزاران کودک ناپدید می شوند. بسیاری از آنها و بخصوص افغانستانی هائی که به شیوه غیرقانونی در ایران زندگی می کنند، برای یافتن فرزندشان جرائت نمیکنند حتی به پلیس هم مراجعه کنند. از این کودکان برای حمل و توزیع مواد مخدر، بهره کشی جنسی و غیره استفاده می کنند.قاچاق انسان به منظور و خرید و فروش اعضاء بدن، به کارگیری در جنگهای محلی از سوی گروههای مسلح که بویژه در آفریقا رواج دارد از نمونه های دیگر «بردگی مدرن» هستند. بردگانی که آسان تر و ارزان تر از عصر برده داری به دست می آیند.
اگر بپذیریم که عناصر فقر زا نظیر بیکاری، دستمزدهای نازل، محرومیت از خدمات اجتماعی، گرانی، جنگ، فجایع زیست محیطی از عوامل اصلی موجودیت و بقای قاچاق انسان هستند، عوامل مذکور همگی ریشه در نظام سرمایه داری بویژه در کشورهای عقب مانده سرمایه داری دارند.
