روز پنجشنبه 17 ابان در بعد جهانی سالگرد انقلاب کبیر اکتبر و در ایران روز پرستار می باشد. پرستارها از روز شنبه گذشته دور جدید اعتصابات و گردهمائی های اعتراضی خود را در چند شهر شروع کرده اند. آنها ضمن سردادن شعار مطالبات خود را فریاد زدند. بعضی از شعارهای آنها عبارت بودند از «برای تغییر فردا، امروز متحد شویم!»، «جنگافروزی کافیه، سفره ما خالیه»، «یه اختلاس کم بشه حق ما داده میشه»، «حقمونو نگیریم شیفتامونو نمیریم»، «وعده زیاد شنیدیم ،جوابی هم ندیدیم»، «ما که نماد صبریم، صبرمون سر رسیده!»،«حذف اضافه کار اجباری و تصحیح حق‌الزحمه مربوط به اضافه کاری»، «پرستار داد بزن حقتو فریاد بزن»، «پرستار می‌میرد، ذلت نمی‌پذیرد»، «با کرونا جنگیدیم، حمایتی ندیدیم»، «اتحاد و اعتراض سراسری رمز پیروزی ماست!»
پرستاران خواهان رفع تبعیض‌های پرداختی پرسنل درمان، افزایش حقوق و مزایا ،تأمین نیروی انسانی و بهبود شرایط رفاهی و تسویه کامل معوقات خود هستند.پرستاران اعلام کرده‌اند پیامدهای اعتصابات و اعتراضات آنها بر‌عهده مسئولان حکومتی است. آنها همزمان به تهدید، توهین و آزار دادن پرستاران از طرف مسئولین مربوطه اعتراض کرده و با شعار «مسئول بی‌کفایت، استعفا استعفا» خواستار پایان دادن به ستم، تبعیض و تهدیدهاشدند.
پرستاران که اعتصاب و گردهمائی اعتراضی را از 20 فروردین امسال شروع کرده بودند چندین بار با دادن مهلت به مسولین برای تحقق خواسته ایشان مبارزات خود را متوقف کردند. اما مسئولین دستگاهِ پر از تبعیض و فساد بهداشت و سلامت جز وعده های توخالی کاری برای اعتصاب کنندگان انجام نداده اند. پرستاران معترض نیز با شعارهای «تنهاترین دسته‌ایم از وعده‌ها خسته‌ایم»، “وعده وعیدکافیه + سفره ما خالیه” به اعتصاب و اعتراض خود ادامه داده اند. زنان پرستار همزمان ناچار بوده اند با آپارتاید جنسیتی و در واقع با هیولای مردسالاری مذهبی هم بجنگند. دستگاههای امنیتی در کنار وعده های توخالی مسئولین و استفاده از ابزارهای سنتی و پوسیده تلاش کرده اند با تهدید و دستگیری پرستاران مبارز را از ادامه اعتراض بازدارند. اما تداوم اعتصابات و اعتراضات نشان می دهد که تیرشان به سنگ خورده است.
پرستاران معترض و مبارز مورد حمایت گروه‌های متشکل کارگری، بازنشستگان و معلمان قرار گرفته اند. این نیروها حمایت خود از درخواست‌های پرستاران را با اعلامیه و سخنرانی ها و سایر اشکال ابراز نموده و از برخوردهای حکومتی با پرستاران معترض انتقاد کردند.کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکلهای کارگری، سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه و گروه اتحاد بازنشستگان و کارگران بازنشسته خوزستان، طی صدور بیانیه مشترکی از پرستاران معترض حمایت کردند. این تشکل‌ها ضمن ابراز همبستگی و حمایت‌شان از خواست‌های پرستاران، در این بیانیه نوشتند: «بسیاری از این خواست‌های معیشتی، مزدی و رفاهی، خواست و مبارزه مشترک ما کارگران، بازنشستگان، معلمان و سایر مزدبگیران نیز هست.»[بازنشستگان معترض در شهرهای مختلف کشور در تجمع‌های اعتراضی خود با دادن شعارهایی از تجمع‌های اعتراضی پرستاران و کادر درمان پشتیبانی کردند. کمپین حقوق بشر ایران با اشاره به اعتراضها و اعتصاب یک ماهه پرستاران و کادرهای درمان از حکومت ایران خواست که به حقوق پرستاران و کادر درمان که از ارکان مهم سلامت جامعه هستند، احترام بگذارد.
شورای بین‌المللی پرستاری (آی.سی. اِن) دستگیری و محکومیت ناعادلانه پرستاران معترض در ایران را عمیقاً نگران‌کننده خواند و تأکید نمود که پرستاران حق دارند بدون ترس از بازداشت یا آزار دست به اعتراض بزنند و حکومت باید با بررسی علت نارضایتی، راه‌کاری عادلانه برای حل مشکلات آنها جستجو کند.
هم‌اكنون ۲۲۰ هزار پرستار در بخش‌های درمانی و بيمارستانی مشغول به كارند که به قول بعضی از مسئولین بیش از ۹۰ در صد آنها ناراضیند. بخشی از این ناراضیان راه مهاجرت را پیش گرفته و با حقوق بسیار بیشتر و امکانات ادامه تحصیل و سایر مزایا مورد استقبال کشورهای میزبان قرار گرفته اند.اما اکثریت آنها مانده و تصمیم گرفته اند همزمان با اعتراضات و حق طلبیهایشان خدمات صادقانه خود به شهروندان را ارائه دهند.
پرستاران به عنوان بخش مبارز طبقه کارگر و صاحبانِ حرفه بسیار مهم در جامعه بر بستر مبارزات روزانه به تشکلسازی هم مشغولند. اعتصابات و گردهمائیهای همزمان در شهرهای مختلف و مطالبات مشترک نمایانگر تلاش ضروری مورد اشاره است. حاصل و نتایج سازمانگری ها اجازه خواهد داد تا پرستاران زن و مرد بیشتر از گذشته و آگاهانه به فکر حرکت به سوی وحدت بخشی با سایر کارگران حق طلب و مبارزی بروند که خود در دل مبارزات مطالباتی به طرف پیوند زدن تشکلهای کوچکتر و فعالینی در سطحی فرا حرفه ای رهسپارند. این مبارزه و تلاش که مثل نهرهائی در دل کارگران مبارز، زنان معترض، دادخواهان شجاع و سایر مبارزین جاری است زمینه به گورسپردن جمهوری اسلامی را فراهم خواهد ساخت. لازم است گام بعدی استقرار حکومتی مردمی باشد. در چنان حکومتی که پایه های مادی آن فراهم شده اشتغال به کار نه از روی اجبار بلکه از روی نیازی انسانی و در جهت شکوفائی خلاقیت ها خواهد بود.
