روز یازدهم سپتامبر سال ۲۰۰۱، مرگبارترین و بزرگترین عملیات «تروریستی» تاریخ در خاک ایالاتمتحده بوقوع پیوست. رویدادی که پیامدهای سیاسی، نظامی و اقتصادی آن، به نقطه عطفی در تاریخ جهان معاصر تبدیل شد. صبح روز ۱۱سپتامبر سال ۲۰۰۱، ابتدا دو هواپیمای مسافربری با فاصله ۱۵دقیقه از همدیگر به برجهای دوقلوی “مرکز تجارت جهانی” در شهر نیویورک برخورد کردند. در نتیجه این دو برخورد، همه مسافران به همراه عده بسیاری که در ساختمان ها حضور داشتند، کشته شدند. هر دو ساختمان، پس از دو ساعت به طور کامل ویران شدند و آسیبهای زیادی به ساختمانهای پیرامون نیز وارد شد. سپس هواپیمای سوم نیز 30 دقیقه پس از هواپیمای دوم به ساختمان “پنتاگون”، مرکز وزارت دفاع آمریکا برخورد کرد. هواپیمای چهارم نیز که بخشی از این نقشه تروریستی بود، در در ایالت پنسیلوانیا، بدون برخورد با ساختمانی سرنگون شد. ظاهراً هواپیماربایان این هواپیما را به سمت واشنگتن هدایت می کرده اند. هیچکدام از مسافران چهار پرواز زنده نماندند. کشته شدگان این رویدادها در مجموع حدود۳۰۰۰ نفر بودند. هواپیماربایان را ۱۵ تبعه عربستان سعودی، ۲ تبعه امارات عربی متحده، یک تبعه مصر و یک تبعه لبنان تشکیل می‌دادند. و همگی عضو سازمان اسلام گرای افراطی القاعده بودند.۲۳ سال پس از رویدادهای روز ۱۱سپتامبر هنوز گوشه هائی از این نقشه تروریستی بی نظیر در تاریخ جهان ناروشن مانده است. طی این سالها صدها جلد کتاب و مقاله در مورد این رویداد و تاثیر آن بر جهان نوشته شده است. با این همه هنوز از یک گزارش 28 صفحه ای در مورد نقش دولت عربستان سعودی در حوادث ۱۱سپتامبر سخن گفته میشود و دولت آمریکا بنا به مصالح اقتصادی و سیاسی خود، حقایقی را در این مورد از افکار عمومی پنهان می کند.
بعد از یازده سپتامبر۲۰۰۱ دولت آمریکا ابتدا به افغانستان تحت کنترل طالبان، که یکی از مراکز القاعده در این کشور قرار داشت حمله کرد و در سال ۲۰۰۳کشور عراق را بدون اینکه هیچ نشانه ای از ارتباط خاصیبین دولت عراق و حملات تروریستی۱۱سپتامبر وجود داشته باشد، مورد حمله قرار داد. اشغال عراق نه تنها امنیت را برای منطقه به ارمغان نیاورد بلکه زمینه ساز پیدایش گروههای افراطی اسلام گرا از جمله گروه داعش در عراق و سوریه شد. جنگ مذهبی شیعه و سنی را به راه انداخت که جان چند صد هزار از مردم این کشور را گرفت. برای خود ارتش آمریکا هم بیش از ۴ هزار کشته و ۵۰ هزار معلول جنگی و ۳۰۰۰میلیارد دلارهزینه به جای گذاشت.
واقعه ۱۱سپتامبر در همان حال که یک فاجعه انسانی بود، آغازگر دوران جدیدی در مناسبات بینالمللی و سیاست جهانی بود. ۱۱سپتامبر به دوره ده ساله ناروشنی در توازن قوای جهانی بین ابرقدرتها در رهبری بر جهان بعد از جنگ سرد و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی پایان داد. ۱۱سپتامبر به دولت آمریکا این بهانه و امکان را داد که اگر به دلیل افول قدرت اقتصادی اش نتوانسه بود رهبری خود را بر جهان بعد از جنگ سرد تامین کند، این بار با اتکا به قدر قدرتی نظامی اهداف خود را تعقیب نماید. از اینرو حملات تروریستی یازده سپتامبر۲۰۰۱فرصتی برای آغاز یک رشته دخالتهای مستقیم نظامی امریکا در نقاط مختلف جهان بود. اما این دخالتها در مناطق بحرانی جهان، به یک وضعیت باثبات سیاسی منجر نشد. بلکه بسیاری از کارشناسان اقتصادی جهان سرمایه داری آنرا زمینه ساز بحران اقتصادی جهانی سالهای ۲۰۰۷و ۲۰۰۸دانستند. ادعاهایی نظیر، “دخالتهای بشر دوستانه”، “دموکراسی در خاورمیانه بزرگ”، “جنگ ضد تروریسم”، همه اینها که به عنوان توجیه حمله آمریکا به کشورهای مختلف از جانب بلندگوهای تبلیغاتی آمریکا عنوان می شد، بسیار زود، همچون حباب ترکیدند. دخالتهای نظامی آمریکا در هیچ نقطه ای از جهان و از جمله در کشورهای عراق و افغانستان، نه تنها امنیت و ثبات و دموکراسی را با خود به همراه نیاورد، نه تنها به نابودی تروریسم منجر نشد، بلکه تضادها و رویاروییهای محلی و منطقه ای را تشدید کرد و زمینه های عینی رشد جریانهای تروریست را تقویت نمود. صدها برابر قربانیان بیگناهی که بوسیله تروریسم اسلامی در روز ۱۱سپتامبر۲۰۰۱ در آمریکا به خون غلتیدند، در کمپین تروریسم دولتی آمریکا و متحدینش،به نام مبارزه با تروریسم در عراق و افغانستان و جاهای دیگر بویژه از طریق بمبارانهای کور، از بین رفتند. ۲۳ سال پس از حمله آمریکا به افغانستان، دولت آمریکا در یک عقب نشینی مفتضحانه، قدرت سیاسی را یکبار دیگر به طالبان باز گرداند. کوشش های دولت آمریکا برای ایجاد “نظم نوین جهانی” با اتکای قدرت نظامی ناکام ماند. قدرت های محلی سیاست تبعیت بدون چون چرا از سیاستهای آمریکا را کنار گذاشتند. چند قطبی بودن آرایش سیاسی جهان سرمایهداری بدنبال۱۱سپتامبر۲۰۰۱ و رویدادهای متعاقب آن تثبیت شد. اما با همه اینها، جهان هنوز برای ساکنان آن هم از سوی “تروریسم دولتها” و هم از سوی “تروریسم گروه ها”، به شدت نا امن است. این نا امنی ریشه در بقای نظام ظالمانه ای دارد که عمر تاریخی آن به سر رسیده است و در غروب حیات رو به افول خود همچنان از انسانها قربانی می گیرد.
