سه روز از برگزاری انتخابات فرمایشی و بیرون آوردن مسعود پزشکیان از صندوق رای نگذشته است که تجمعات كارگران معترض در شهرهاي مختلف همچون هفته‌هاي قبل همچنان ادامه يافته است. برای نمونه: كارگران پيمانكاري آبفاي رودبار براي سيزدهمين روز پياپي و در اعتراض به تداوم ۸ ماهه پرداخت نشدن مزد و ناامني شغلي، دست از كار كشيده‌اند، بيش از ۳۰ هزار كارگر پروژه‌اي در ۱۲۳ شركت زيرمجموعه صنايع نفت و گاز در بوشهر و خوزستان و اصفهان، از پايان خرداد با تجمع اعتراضي خواستار افزایش دستمزد لغو تبعيض‌هاي گسترده مزدي و رفاهي و قطع دست پيمانكاران از مشاغل كارگري شده‌اند. کارگران اعتصابی تحت عنوان “کمپین ۱۴ – ۱۴»، خواستار افزایش دستمزدها، ۱۴روز کار و۱۴ روز استراحت، و حذف پیمانکاران هستند. اما در این روزهای داغ تابستان فرآهم کردن شرایط مناسب برای کار در مراکز صنعتی و امکانات رفاه در محیط های زندگی از دیگر خواست هاست. در این مدت پیمانکاران کوشیدند با استخدام نیروی جدید اعتصابات را با شکست روبرو کنند، اما کارگران بیکار حاضر نشدند جای هم طبقه ای های خود را بگیرند و طرح کارفرماها را با شکست مواجه ساختند. همزمان پیامک های تهدید آمیز برای کارگران اعتصابی ارسال شد که نفتگران وقعی به آنها ننهادند. بازنشستگان كارگري در شهرهاي شوش و اهواز و كرمانشاه و تهران و اصفهان و دامغان و قائمشهر و كرمان، در اعتراض به ناكافي بودن مستمري‌ها به خيابان‌ها آمده‌اند و كارگران اخراجي پتروشيمي ايلام با تجمع اعتراضي خواستار بازگشت به كار شده‌اند. اگر چه محور مشترك تمام تجمعات، اعتراض به تصميمات و سياست گذاري‌هاي دولت رئیسی است، اما کارگران با تجربه ای که از کارکرد دولتهای مختلف دارند، به قولهای سر خرمن امثال پزشکیان نیز اعتماد نمی کنند و میدانند آنچه را که با مبارزه مستقیم خود به دست نیاورند، دست یافتنی نیست. در واقع چه مانعی بر سر راه کارفرمایان شرکتهای مختلف خصوصی و شرکتهای دولتی و مراکز اقتصادی تحت کنترل سپاه پاسداران وجود دارد که آنها از همین امروز به خواست کارگران مبنی بر افزایش دستمزد، عمل نکنند و چرا کارگران دو ماه دیگر هم در این مسئله حیاتی باید صبر کنند؟
روز نامه اعتماد در شماره روز ۱۹ تیرماه خود نوشته است:
« دليل اصلي اعتراضات كارگران طي دو سال اخير همين است كه به دليل جا ماندن ميزان رشد دستمزد از تورم رو به افزایش، ناچار شده‌اند بسياري از هزينه‌ها و به خصوص، خدمات درماني (جز در مواردي كه پاي مرگ در ميان بوده) خدمات رفاهي (سفر، اوقات فراغت، پوشاك، تفريح، خريد كالاهاي فرهنگي و رفاهي) و حتي آموزش (غير از آموزش عمومي اجباري يا تحصيلات عالي در دانشگاه‌هاي دولتي و رايگان) را از سبد هزينه‌هاي خانوار حذف كنند و با حذف مواد غذايي مفيد اما گران‌قيمت مثل گوشت قرمز و ميوه، به سفره‌اي شكم سيركن، اما بي‌كيفيت رضايت داده‌اند . در اين سه سال، ناتواني از پرداخت اجاره مسكن به دليل سبقت گرفتن ميزان افزايش اجاره‌ها از دستمزد كارگران و محقق نشدن وعده‌هاي كاغذي دولت سيزدهم درباره حل مشكل مسكن كارگري، بسياري از خانواده‌هاي كارگري را واداشت كه از منطقه سكونت خود به مناطق پايين‌تر و ارزان‌تر يا حتي حاشيه‌هاي آسيب‌زاي شهرها نقل مكان كنند تا از پس پرداخت اجاره‌اي كه بين ۵۰ تا ۷۰ درصد درآمد خانوار را مي‌بلعيد، بر بيايند.»
پزشکیان در جریان تبلیغات انتخاباتی در یک دیدار تلویزیونی اظهار داشت که دستمزد باید متناسب با تورم رشد کند، نمی‌شود تورم ۵۰ درصد باشد اما حقوق ۲۰ درصد اضافه شود. باید کار و روندی را پیش بگیریم تا حقوق با تورم همسان باشد.
کارگران با استناد به قولهایی که در جریان تبلیغات انتخاباتی از جانب رئیس جمهور جدید داده شد، خواهان افزایش دستمزد هستند. گسترش این اعتصابات از فردای بر سر کار آمدن پزشکیان نشان می دهد که مطالبات کارگران بویژه در زمینه مسئله دستمزد، مسئله مرگ و زندگی است و تعطیل بر دار نیست.
فعالان کارگران میگویند که این اعتصاب گسترده «فشار سنگینی بر پیمانکاران وارد کرده» و با دست کشیدن این کارگران از کار، «بخش‌های دیگر نفت نیز که درگیر این اعتراض نیستند، دچار اخلال شده و هزینه‌هایی بروی دست پیمانکاران گذاشته اند. این فعالان همچنین تأکید دارند که اتحاد بی نظیری بین کارگران پیمانی قراردادی و کارگران پیمانی ارکان ثالث بوجود آمده است. آنها تلاش میکنند تا با شعار “اتحاد رمز پیروزی ما است” همدردی کارگران رسمی و حجمی را نیز به همکاری فعال در اعتصاب تبدیل کنند. بر اساس گزارش های شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت فشار اعتصابات نفتگران که در حال گسترش می باشد در بعضی شرکت ها مدیران را به عقب‌نشینی واداشته و آنها با دادن وعده هائی قصد ایجاد تفرقه در میان اعتصابیون را دارند. اما اعتصابیون با شعار های “سفره کارگران یکی است” و “اعتصاب سراسری است” با پیمانکاران روبرو شده اند. کارگران که عهد شکنی های پیشین کارفرماها را تجربه کرده اند متحدانه می کوشند مبارزاتشان را تا جلب بیشترین کارگران نفت، گاز و پتروشیمی ها تا عقب نشاندن کلیه پیمانکاران ادامه دهند.
