خبرگزاری دولتی ایلنا طی گزارشی از تاثیرات کمبود و خاموش شدن پیاپی برق بر بعضی کسب و کارها، کارفرماها و کارگران نوشته است. این گزارش جهت جلب توجه پزشکیان و همکارانش و عمدتا در دلسوزی با صاحبان سرمایه و کارفرماهای خرد تهیه شده است. اما تاثیرات این وضع بر درآمد کارگران نیز مورد بررسی قرار گرفته است. ایلنا در بخش آغازین گزارش نوشته که کمبود برق و ناتوانی دولت در تامین انرژی، موجب خاموشی‌های مکرر شده است.
به نوشته این خبرگزاری قطعی برق مثل یک موجِ بدون توقف به همه جا سرایت کرد، از خانه‌های مردم و ادارات و دفاتر گرفته تا کارخانجات و بنگاه‌های اقتصادی سراسر کشور؛ در روزهای گرم تابستان امسال، برق در شهرک‌های صنعتی گاه و بیگاه قطع شد و خطوط تولید به خواب تابستانی فرو رفتند؛ در بسیاری از واحدهای صنعتی مادر مانند کارخانجات فولاد و ذوب، میزان تولید در تابستان امسال به یک‌سوم تقلیل یافت و حداقل دو شیفت کاری در هر شبانه‌روز به مرخصی اجباری فرستاده شدند.
بنا بر این گزارش انجمن تولیدکنندگان فولاد طی نامه‌ای به وزارت نیرو ضمن انتقاد از اجرایی نشدن توافقات فیمابین، اعلام کرد: از روز ۲۰ تیر ماه به دلیل محدودیت‌های شدید برق، تقریباً تولید فولاد کشور متوقف شده است. نویسنده نامه طبعا مشکل کارگران را نمی بیند، اما به طور ضمنی میگوید که کارفرماها نتوانسته اند دستمزدها را به موقع پرداخت کنند. رئیس کمیسیون انرژی اتاق بازرگانی نیز اعلام کرده که «زیان ناشی از قطعی برق صنایع روزانه بیشتر از ۵ هزار میلیارد تومان است».
گزارش ایلنا با اشاره به کارگران که به قول او برای تصمیم سازان و فرادستان از کمترین اهمیت برخوردارند می نویسد که آنها نیز از شرایط به وجود آمده در تابستان داغ امسال ضرر می‌بینند. محمد، یک کارگر شاغل در یک کارگاه قطعه‌سازی در حاشیه‌های تهران، در این مورد میگوید:
“وقتی برق در میانه روز و در ابتدای شیفت کاری ما قطع می‌شود، ما را به مرخصی اجباری می‌فرستند و از مرخصی استحقاقی‌مان کم می‌کنند! محمد، کم شدن حقوق و مزایا را یکی دیگر از مصائب بی‌برقی و ناتوانی دولت در تامین برق می‌داند. او ادامه می دهد: «همه امید ما کارگران صنعتی به پاداش و آکورد تولید است که آخر ماه کمی حقوق‌مان را بالا می‌برد؛ این دو ماه آکورد و پاداش صفر شده؛ بیشتر از نصف شیفت‌های کاری‌مان به خاطر بی‌برقی تعطیل است و وقتی تولید نداریم، پاداش کجا بود؟!»
این کارگر میگوید: دو سه ماه است که حتی اندازه‌ی کرایه خانه هم درآمد نداریم، ما چه گناهی مرتکب شده‌ایم که باید چوب بی‌تدبیری‌ها و سَمبَل‌کاری ها را بخوریم، برق کشور را نمی‌توانند تامین کنند، ما رنجِ بی‌پولی ببریم؟!”
در گزارش به زیان کارگران ساختمان از کمبود و قطع بدون برنامه برق اشاره شده است. در آنجا آمده:
“سقوط آزاد درآمدِ کارگران در تابستان امسال، فقط مختص کارگران صنایع نیست، کارگران ساختمانی، گروه بزرگ دیگری هستند که از قطعی برق میلیون‌ها تومان در هر ماه ضرر می‌کنند و جیب‌های خالی‌شان تهی‌تر و بی‌پول‌تر می‌شود.
«حسن عزتی» رئیس انجمن صنفی کارگران ساختمانی بانه، در انتقاد از بی‌پولی سخت کارگران در این تابستان داغ و پرعطش، از کاهش ۳۰درصدی درآمد کارگران بخش ساختمان به علت قطعی برق خبر می‌دهد و به ایلنا میگوید: این روزها قطعی برق در سطح کشور، ادامه‌ی فعالیت کارخانه‌های تولیدی و مراکز خدماتی را با مشکل مواجه کرده است؛ صنعت ساختمان به عنوان صنعتی که متاسفانه در کشور ما کمترین توجهی به نیروی انسانی فعال در آن نمی‌شود، از وضعیت موجود متاثر شده و طبق برآوردهای انجمن صنفی کارگران ساختمانی شهرستان بانه، کارگران و استادکاران این بخش به علت قطعی برق با کاهش در آمد ۲۵ الی ۳۰ درصدی درآمد روبرو شده‌اند و این یعنی رکود سنگینِ ساخت وساز متاثر از قطعی برق.”
عزتی گفته: «ناتوانی دولت در تامین برق، طبقه کارگر را دچار مشکل کرده». وقتی برق می‌رود، همه ضرر می‌کنند اما آن‌هایی که پول و پله‌ای در چنته دارند و دست و بال‌شان خالی نیست، بی‌برقی آنقدرها برایشان مصیبت به بار نمی‌آورد؛ کارگری که امیدش به کار روزانه است و دست به دهان زندگی را می‌گذراند، از ناتوانی دولت در کشور بادهای تند و آفتاب تند بیشتر از همه ضرر میکند. به راستی چرا آن روزها که جیک جیک مستان دولت نهم و دهم بود و پول نفت کرور کرور سرازیر می‌شد، فکر تابستان داغ نبودند و نیروگاه خورشیدی نساختند؛ چرا طناب پوسیده‌ی اقتصاد و معیشت را به تیرهای مستهلک برق گره زدند تا «مردم» بازهم چوب سهل‌انگاری‌ها، بی‌مسئولیتی‌ها و حیف و میل شدن سرمایه‌های ملی را بخورند؟”
البته گزارشگر اظهارات فعالین کارگری در مورد کمبود برق را تنها به بی تدبیری و سهل انگاری مسئولین محدود میکند. شکی نیست که بی دانشی، ضعف مدیران و فساد آنها در کمبود برق اثر دارد، اما مشکل اصلی در بافت حکومت اسلامی سرمایه می باشد. این حکومت سرکوب است و نه تولید و لازم است تولیدگران اصلی فکری برای جایگزینی این نظام با حکومتی مردمی بکنند تا بتوانند از نیروی کار ماهر و جوان و نعمات طبیعی در راه رفاه و سعادت تمام شهروندان در ایران استفاده کنند.
