شمس الدین امانتی
برگی از تاریخ برگرفته از: پیام نشریه صدای انقلاب ایران. (مرداد ماه ۱۳۶۹)
تقدیم به: جمعیت دفاع از کودکان کار و خیابان، در ایران تحت حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی.
چندی پیش در بوینس آیرس پایتخت آرژانتین کنفرانسی تشکیل شد که در نوع خود بی نظیر بود: کنفرانس کودکان ولگرد آمریکای لاتین.
در این کنفرانس که هزینه آن بوسیله یک بنیاد خیریه سوئدی تامین می شد، روانشناسان و مربیان و مددکاران اجتماعی از سراسر دنیا گرد هم آمدند تا دلایل فقر و آوارگی و زندگی فلاکتبار میلیونها کودک ولگرد را در آمریکای لاتین، این بهشت تراتل ها و شرکتهای چند ملیتی، مورد بررسی قرار بدهند و راه چاره ای پیدا کنند. اما حقایق تکان دهنده ای که از جانب ۱۶۰ کودک شرکت کننده در کنفرانس عنوان شد به این کارشناسان خیر جهان سرمایه داری فهماند که، این نوع اقدامات خیراندیشانه چاره کار نیست.
یک کودک مکزیکی که مانند هزاران کودک ولگرد دیگر این کشور در اطراف هتلهای بزرگ شب و روز خود را میگذراند میگوید «شبها در کنار پنجره های تهویه خود را گرم می کنیم و روزها از زباله های هتل تغذیه می کنیم، بسیاری از دوستان من در اثر بیماری معده جان سپرده اند. چون زباله ها اکثرا گندیده و فاسد هستند.»
یک دختر ۱۶ ساله از کاستاریکا، کشوری که غالبا در پارک هایش اجساد کودکان ۳-۴ ساله ای پیدا میشود که به آنان تجاوز شده است، می گوید «ما اکثرا مورد حمله کودکان خانواده های مرفه و ثروتمند قرار می گیریم.»
اما آنچه در مورد برزیل در کنفرانس مطرح شد ابعاد عمیق و عمق تراژدی زندگی این قربانیان معصوم جوامع سرمایه داری را بیش از پیش آشکار میکند. در این کشور حدود ده میلیون کودک در این خیابانها زندگی میکنند.
دختران ۷ – ۸ ساله برای گذران زندگی خود فروشی میکنند و در هر دقیقه یک کودک ولگرد جان خود را از دست می دهد. عامل کشتار این کودکان، علاوه بر فقر و گرسنگی و بیماری، باندهای سازمان یافته ای با نام اسکادران مرگ هستند که وظیفه دارند محلات اعیان نشین را از وجود این کودکان پاک نگه دارند، کنفرانس تمام این حقایقی که مددکاران و روانشناسان را شدیدا متاثر کرده است و چه بسا موجب شده است که قطعنامه های بسیار نوعدوستانه ای هم تصویب کنند، از محل صندوقهای خیریه بودجه ای برای کمک به کودکان در نظر بگیرند و با دلی اندوهگین پی کارشان بروند.
زمانی که چارلز دیکنز زندگی فلاکت بار کودکان در انگلیس قرن ۱۹را در زمان تکان دهنده الیور تویست به تصویر میکشد حتی به مخیله اش هم خطور نمیکرد که فجایع سرمایه داری عصر او تا دویست سال بعد ادامه داشته باشد.
البته سرمایه داری عصر ما تقسیم کار پیشرفته تری پیدا کرده است.
در جهان امروز از یک سو اسکادرانهای مرگ تشکیل میدهند و از سوی دیگر الیور توئیست های معصوم را در کنفرانس ها جمع می کنند و کشیشان و روانشناسان و مددکاران را به سراغشان می فرستند.
در آمریکای لاتین جنایت میکنند و خیرین اروپائی غصه اش را میخورند. سودش هم از کانال صندوق بین المللی پول و سرمایه گذاری های چند ملیتی به جیب همه شان میرود.
آری جنایتی که در جهان امروز ما علیه میلیونها کودک در حال جریان است، گوشه ای از کارکرد و
تقسیم کار سیستم سرمایه داری جهانی است.
کنفرانس کودکان ولگرد وظیفه و تخصص کشف و اعلام این حقیقت آشکار را نداشت، بیانیه و قطعنامه ای هم علیه تراستها و کارتلهای که امپراتوری آن در آمریکای لاتین را بر اجساد کودکان برپا کرده اند صادر نکرد، اما این واقعیت بی پرده خود زندگیست که هر روز و هر دقیقه با مرگ یک کودک برزیلی، حکم محکومیت جهان گندیده سرمایه داری را اعلام می کند.
