مشخصه اصلی نظام سرمایه داری شاه، غارت ثروت‌های ملی به سود سرمایه‌های خارجی و نیز دیوانسالاران و پیمانکاران، تجار بزرگ و صاحبان صنایع داخلی از یک سو؛ فقر سیاه اکثریت عظیم مردم و پایمال شدن تام و تمام حقوق اجتماعی آنان و طبعا نبود هر نوع آزادی اجتماعی و سیاسی از سوی دیگر بود. این رژیم در سالهای 42تا57 در زمینه گسترش نیروهای تولید و بازار داخلی پیشرفت کرد، اما مردم از ثمره این پیشرفت کمتر برخوردار شدند و علی‌رغم پیشرفت سرمایه‌داری ،کمتر نشانی از رفاه انسانی دیده می‌شد.به عنوان مثال در بخش کشاورزی تا سال ۱۳۵۳ حدود ۶۸ هزار هکتار از اراضی آبخور سد دز و ۳۴ هزار هکتار از زمین‌های زیر سد‌های دیگر توسط وزارت آب و برق خریداری و به واحد‌های کشت و صنعت اختصاص یافت، ۷۰% زمین‌های حاصلخیز در نواحی نامبرده در اختیار سرمایه‌داران خارجی و ۳۰% بقیه در اختیار شرکت‌های دولتی و خصوصی نهاده شد، طبق برنامه‌های بلندمدت کشاورزی در نظر بود حدود یک‌میلیون هکتار از اراضی زیر دیگر سد‌ها و زمین‌های حاصلخیز در نواحی مختلف کشور در محدوده‌ی واحد‌های کشت و صنعت و شرکت‌های سهامی زراعی قرار گیرد .
دانلود کتاب در فرمت پی دی اف:
