شمس الدین – امانتی
تقدیم به: دو نفر دستفروش که روز یکشنبه ۹ شهریور ماه در قزوین توسط ماموران رژیم اسلامی، مورد ضرب و شتم قرار گرفتند.
وقتی فریاد میزنیم «مسکن نداریم!!»
دولت میگوید، در حساب پس انداز بانک پول بریزید تا ۱۰ – ۱۲ سال دیگر به شما خانه بدهیم.
وقتی میگوییم، «فرزندانمان گرسنه اند!»
دولت میگوید، تامین زندگی کودکان بر عهده خانواده است.
وقتی نعره میزنیم، «کار نداریم و دستمزد کم است»
جواب میدهند: «صبر انقلابی داشته باشید، اسلام در خطر است!!»
ما هر روز و هر لحظه با تمام وجودمان طعم تلخ، نداری، بدبختی و مرگ تدریجی را مزه مزه می کنیم و آنها با تکیه بر مسند دولت و میلیاردها تومان پول ما، جواب حاضر و آماده ای را از کیسه شان در می آورند.
جنجال تبلیغاتی به راه می اندازند و رسواترین گداها و دزدها که دار و ندار آنها از خون و عرق پیشانی ما بدست آمده، به دروغ اشک میریزند و ما را مستضعف، فقرا و بینوایان خطاب میکنند و وقتی بخاطر امرار معاشمان، بخاطر زندگی کردن در جنگل جمهوری اسلامی دست بلند می کنیم و حق خودمان را میخواهیم، زندان و شلاق و حد و تعزیر را وسط میکشند و بر چوبه عبرت اسلام بر دارمان می کشند.
این وضع دیگر قابل قبول نیست، کاسه صبر لبریز شده است، دولت سرمایه داران مسئول تمام بدبختیها، تمام نداری ها، تمام فلاکتی است که بر ما و هم طبقه ای هایمان روا میشود.
گدایان کاسه لیسان و مستضعفین واقعی آنها هستند، آنهایی که حتی یک روز بدون کار ما، امکان زندگی کردن ندارند، بی پرنسیب هایی که بجز زورگویی، بجز دزدی و بجز عیش و عشرت و خوشی هیچ کاری ندارند.
ما مستضعف و گوسفند قربانی نیستیم، ما خالق تمام نعمات و ثروت این جامعه هستیم.
کارگران!
قدرت حقیقی ما هستیم، آنها از پراکندگی صفوف ما، از تفرقه کارگران سود می برند، «تفرقه بیانداز و حکومت کن» شعار صدها ساله سرمایه داران است.
متحد شویم، درد را با مسکن نمی شود درمان کرد، ریشه مصائب و بدبختیها را باید کند، دست در دست هم، زن و مرد، پیر و جوان، شاغل و بیکار، کنتراتی و رسمی متحد شویم، حرفمان را یکی کنیم و فریاد بزنیم، ما نان و مسکن میخواهیم، ما از بین رفتن نابرابریها و تبعیض را میخواهیم، ما خواهان آزادی، برابری و حکومت کارگری هستیم.
