اول ماه مه روز جهانی کارگر است. این روز از دل مبارزات پیگیر و دشوار کارگران زاده شده است.
اول مه سال ۱۸۸۶ کارگران آمریکایی پس از بدقولی مقامات در اجرای ۸ساعت کار روزانه تظاهرات عظیمی برپاکردند و سپس در چهارمین روز نیز گرد آمدند اما اعتصاب و تجمع کارگران آمریکایی در شهر شیکاگو، به خشونت کشیده شد و پلیس تظاهرکنندگان را به شدت سرکوب که شماری از آنان کشته شدند و تعدادی را با اتهامات واهی اعدام کرد. نخستین اعتصابات در ۱۲۰۰ کارخانه و کارگاه، صورت گرفته بود و تعداد کارگران حدود ۹۰ هزار تن بود.این سرکوب خونین در گذر سال‌ها به یادبود مبارزه و مبارزان جانباخته، روز جهانی کارگر نام گرفت.
در ایران نیز برگزاری این روز همواره با خشونت از سوی حکومت وقت همراه بوده است. در روز ۱۱اردیبهشت ۱۳۲۵ (۱ مه ۱۹۴۶ میلادی) تظاهرات کارگران در کرمانشاه مورد حملهٔ پلیس قرار گرفت. در این تظاهرات ۱۴ کارگر کشته و ۱۲۰ کارگر زخمی شدند. این کارگران نخستین جانباختگان ۱ مه (۱۱اردیبهشت) در ایران هستند.
شرایط امروز در ایران برای مزدبگیران بس اسفناک است؛ دستمزد اندک، تورم سنگین، گرانی مسکن، ناامنی شغلی، قرادادهای موقت و بهره‌کشانه، بیمه‌های ناکارآمد و دسترس‌ناپذیر، بی‌آیندگی فرزندانشان به دلیل آموزش بی‌کیفیت و کالایی شدن آموزش و تحصیل، هر روز بر مصائب این طبقه افزوده است.
کارگران در محیط کار امنیت جانی ندارند؛ کارگران بیش از مشاغل دیگر از حوادث ناشی از کار و ناامن بودن محیط صدمه دیده‌اند.
سال ۱۴۰۱ چهارصد نفر در حوادث ناشی از کار و در سال ۱۴۰۲، ۱۰۷۷ کارگر به کام مرگ رفته‌اند. آمارهای دولتی از کشته‌شدگان و مصدومین حوادث کار کاملا ساختگی است. همچنین تعداد مصدومان این حوادث ۳۰۳۸ نفر بوده‌اند.
این ستم‌ها علت روشن و مشخصی دارد. کارگران به صورت انفرادی قدرتی ندارند. زندگی آنان اجازه‌ی مبارزه‌ی فردی را از آنان سلب کرده است چون از نان خوردن می‌افتند. فقط تشکل و سازمان‌یابی و قدرت می‌تواند از کارگران در مقام طبقه از آنان پشتیبانی کند؛ از همین روست که حکومت‌ها تمام قوه‌ی قهرآمیز خود را علیه تشکل‌ها و سازمان‌های مستقل به کار می‌گیرند. به هر حال دولت همواره بازوی طبقات قوی و ثروت‌اندوز است.
مزد بگیر فقط در سایه‌ی همبستگی، تشکل و وحدت با سایر کارگران از فلاکت نجات می‌یابد.
این مسیر نه میان‌بر دارد و نه توقف‌گاه، در این جهان بی‌رحم و غیرعادلانه، دستاورد کارگران به اندازه‌ی مبارزه و تلاش خود‌شان است.
اتحاد بازنشستگان ستم‌ها و تبعیضات گسترده علیه کارگران را محکوم کرده و از آنان می‌خواهد تا پیگیر خواسته‌های خود باشند و دمی از آنها فروگذار نکنند.
اتحاد بازنشستگان
