«داستان ما یکی است»

بخش حقوق

۱۹ ژوئن/۳۰ خرداد ماه، گردهمایی «ایران و هنر: تنوع جامعه‌ی ایرانی و نقش هنر در ساخت اجتماع» به همت جامعه‌ی بهائیان هلند برگزار شد. این گردهمایی به بهانه‌ی یک‌سالگی کارزار «داستان ما یکی است» برگزار شد. این کارزار در ۱۸ ژوئن ۲۰۲۳ / ۲۸ خرداد ۱۴۰۲ هم‌زمان با چهلمین سالگرد اعدام هم‌زمان ۱۰ زن بهائی در شیراز آغاز شد. به نوشته‌ی وب‌سایت بهائیان ایران، هدف این کارزار «گرامیداشت این زنان اعدامی و تلاش دیرینه‌ی زنان ایرانی از هر عقیده و پیشینه‌ای برای تحقق برابری جنسیتی در دهه‌های گذشته است، تلاشی که تا به امروز ادامه دارد.»

در ابتدای این برنامه، کارلاین فان در فورت، مسئول دفتر امور عمومی جامعه‌ی بهائیان هلند، توضیحاتی در رابطه با کارزار «داستان ما یکی‌ است» ارائه کرد. به گفته‌ی فان در فورت، این کارزار علاوه بر روایت ستم بر بهائیان، داستان مشترک سرکوب همه‌ی زنان و همه‌ی مردم ایران را بازگو می‌کند. چشم‌انداز این کارزار به گفته‌ی فان در فورت بینشی مشترک و وحدت در عین تنوع بوده است.

پس از او منصوره شجاعی، پژوهشگر و فعال زنان سخنرانی کرد. شجاعی جنبش زنان ایران را دنباله‌ی راه طاهره قرة العین دانست. طاهره از بنیانگذاران قیام و دین بابی در دوره‌ی قاجار بود که به دست حکومت ناصرالدین شاه به قتل رسید.

منصوره شجاعی در ادامه گفت که هرچند این راه هنوز به سامانی دموکراتیک در ایران منجر نشده، اما به همبستگی میان زنان ایرانی انجامیده است، همبستگی‌ای که در پیام «داستان ما یکی‌ است» نهفته است.

این پژوهشگر و فعال زنان همچنین به نامه‌ی ۱۰ زن زندانی سیاسی در اوین در اعلام همبستگی با بهائیان اشاره کرد. این نامه را محبوبه رضایی، هستی امیری، سمانه اصغری، سکینه پروانه، مریم یحیوى، ناهید تقوى، نرگس محمدی، آنیشا اسداللهی، سپیده قلیان و گلرخ ایرایی از زندان اوین نوشته‌اند. در بخشی از این نامه آمده است:

به واقع داستان ما یکی‌ست؛ ما که همواره به سبب تفاوت دیدگاه سیاسی یا عقیدتی به طرق مختلف از عرصه‌های مختلف اجتماعی و سیاسی حذف‌مان کرده اند و برخی‌مان را از حق حیات محروم نموده‌اند. سلب حق حیات و محروم کردن از حقوق اجتماعی شهروندی مدنی و در پی آن مصادره یا تخریب اموال و داشته‌های بهائیان، از دیرباز رخ می‌داد و به روالی برای سیستم سرکوب‌گر بدل شد.

شجاعی پس از اشاره به این نامه، ضمن تأکید بر فضای سرکوب شدید درون زندان، زندان را «جغرافیای اتحاد» خواند؛ جایی‌که زندانیان بهائی و غیربهائی فرصت همبستگی با یکدیگر را پیدا می‌کنند.

در پی ارائه‌ی منصوره شجاعی، ویدئویی از نمایشگاه دست‌سازه‌های زنان زندانی ایران، که سال گذشته در لاهه‌ی هلند برگزار شده بود، پخش شد. این نمایشگاه که هم‌زمان با صد سالگی برگزاری مراسم روز جهانی زنان در ایران برگزار شد، دست‌ساخته‌های ۳۱ زن زندانی در اوین را به مدت سه روز از هشتم مارس ۲۰۲۳ / ۱۷ اسفند ۱۴۰۱ در معرض دید عموم قرار داد. همچنین در دو مراسم جداگانه گروهی از اعضای دولت و سنای هلند ضمن اعلام همبستگی با مبارزه‌های جاری زنان ایرانی سخنرانی کردند. در شب پایانی که به پروانه اسکندری(فروهر) اختصاص داده شد، او به عنوان زن برگزیده سال معرفی شد.

پس از پخش ویدئو، ژاله خلیل‌نژاد شعری از طاهره قرة العین خواند و سنتور نواخت. سپس لوسیا لموس داستانی بر اساس زندگی مونا محمودنژاد خواند. مونا محمودنژاد، متولد ۱۹ شهریور ۱۳۴۴، یکی از بهائیانی است که پس از انقلاب ۱۳۵۷ در ایران اعدام شد. او در زمان اعدام در ۲۸ خرداد ۱۳۶۲، ۱۷ سال داشت. اتهامی که منجر به اعدام مونا به دست حکومت جمهوری اسلامی شد، تدریس در کلاس درس کودکان بهائی بود. مونا را همراه ده زن بهائی دیگر همزمان اعدام کردند.

Ad placeholder

در ادامه، چند اجرای شعر و موسیقی برگزار شد. در یکی از اجراها، یان کوئیک ساز بانسوری نواخت و قدسیه بادکوبه‌ای نام زنان بهائی اعدام‌شده را خواند: مونا محمودنژاد، ۱۷ ساله؛ رویا اشراقی، ۲۳ ساله؛ سیمین صابری، ۲۴ ساله؛ شهین دالوند، ۲۵ ساله؛ اختر ثابت، ۲۵ ساله؛ مهشید نیرومند، ۲۸ ساله؛ زرین مقیمی ابیانه، ۲۹ ساله؛ طاهری ارجمندی سیاوشی، ۳۰ ساله؛ نصرت غفرانی یلدایی، ۴۶ ساله؛ و عزت جانمی اشراقی، ۵۷ ساله. قدسیه بادکوبه‌ای در ادامه این متن را قرائت کرد:

آنان جان‌هایشان را از سر عشق / برای برابری، عدالت و شکوفایی / و برای آزادی بیان خود / و خدمت به جامعه‌ی خود فدا کردند. / داستان آنها هنوز تمام نشده است / داستان ما یکیست.

پس از آن، ورونی فلاحی فیروزی، لوکاس ینکینس، پیام جاودان و شیرین دیوید فاراگ دو ترانه اجرا کردند. بعد از آن نیز شیرین دیوید فاراگ شعر خود راجع به ده زن اعدام‌شده را خواند. در پایان نیز گروه شاندیز متشکل از مهرناز صالحی و حمید طباطبایی، چند ترانه و شعر را با اجرای پیانو قرائت کردند.

Ad placeholder