چهارم دی ماه ۱۸ امین سالگرد اولین اعتصاب کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و‌حومه بدنبال تشکیل سندیکا
۴ دی ماه ۱۳۸۴ کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه بدنبال چندین حرکت اعتراضی برای حقوق قانونی و مطالبات و آزادی نمایندگان بازداشتی خود، به فراخوان سندیکا دست به اولین اعتصاب کارگران شرکت واحد در سطح تهران زدند. رانندگان و دیگر کارگران شرکت واحد با ایستادگی و مقاومت بسیار بعد از گذشت ۷ ماه از تشکیل سندیکای مستقل کارگری و بی‌توجهی کارفرما و فشارهای امنیتی، و بدنبال بازداشت تعدادی از اعضای هیات مدیره سندیکا، با تصمیم جمعی رانندگان و دیگر کارگران شرکت واحد برای رسیدن به مطالبات معوقه، آزادی کارگران بازداشتی، و به رسمیت شناختن حق تشکل مستقل، اعتصاب و اعتراض اقدام به فراخوان اعتصاب در سطح مناطق دهگانه اتوبوسرانی تهران کردند.
پیام اعتصاب چهارم دی ۱۳۸۴ روشن بود: کارگران می‌توانند بدون اجازه حاکمیت، دولت و کارفرما، سندیکای مستقل و تشکل مستقل کارگری تشکیل دهند و از حق اعتراض و اعتصاب برای رسیدن به خواسته‌هایشان بهره ببرند.
داود رضوی، از اعضای هيات مديره سنديكای کارکنان شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، که در مهر ماه ۱۴۰۱ برای جندمین بار بازداشت و کماکان در حبس به سر میبرد، در مصاحبه ای در آن زمان پیرامون زمینه های اعتصاب دی ماه ۸۴ گفته بود: «… ما خيلي وقت است كه براي خواسته هايمان به عناوین مختلف اعتراض كرديم. در ۱۶ شهريور در سطح تهران يك روز كامل با چراغ روشن كار كرديم و اعتراض هاي مختلفي از جمله بليط نگرفتن، منتها هيچ توجهي نكردند. ما اعتصاب را گذاشته بوديم براي آخرين كار و طي اين مدت مذاكرات مختلفي هم با مسئولين ادارات كار و هم با مسئولين شركت واحد انجام داديم. ولي نه تنها براي ما هيچ كاري نكردند، بلكه از آنجا آمدند با اعمال نفوذهايي كه داشتند، دست به اين دستگيریها زدند. اكنون با دستگيري اين افراد كاري كردند كه ما كار آخر را انجام دهيم و اين خواسته همه رانندگان است و نه ما. هفته اي يك بار در سنديكا مجمع برگزار مي كنيم، اين خواسته اي بود كه چهار هفته با تومارهاي خيلي بلند رانندگان مي آوردند، ولي ما مي خواستيم با مذاكرات و تهديد به اعتصاب بتوانيم به خواسته هايمان برسيم و توانستيم دوستان اخراج شده مان را به سر كار برگردانيم. ولي متاسفانه چيزي نگذشت كه بدون هيچ حكم و احضاريه اي آمدند دوستان ما را از خانه هايشان بردند…. در اخبار يكي از راديوهاي تهران پخش شده كه تعدادي از اعضاي فعال و عضو هيات مديره سندیکا دستگير شدند و جرمشان اخلال در امنيت داخلي كشور است، در صورتيکه اينها كارگراني هستند كه فقط هدفشان بسط و ايجاد تشكل هاي واقعي كارگري است براي بهبودبخشي معيشت زندگيشان. ما ۲۱۰ تومان در ماه حق خوار و بار مي گيريم، ۱۲۰۰ تومان پول نهار براي يك ماه مي گيريم، هشت هزار تومان حق مسكن مي گيريم و اينها مزاياي يك راننده شركت واحد است كه در ۲۵ سال پيش تدوين شده. تمام مشكلات جامعه كارگري ما به اين خاطر است كه ما تشكل واقعي كارگري نداشتيم. اصلا هيچ نوع تشكل كارگري واقعي در ايران وجود ندارد. كارگر نماينده واقعي ندارد. الان براي ما ۱۵ سال است تشكيلاتي را درست كردند (شورای اسلامی کار)، هر سال هم خودشان به خودشان راي مي دهند، بدون هيچ پشتيباني كارگر كه از بالا هم تغذيه مي شوند. بنده خودم ۲۰ سال سابقه دارم، هيچ دفاعي از اين آقاياني كه ادعا مي كنند نماينده ما هستند نديديم. اين است كه اين يك زخم خيلي كهنه است…»
چاره کارگران وحدت و تشکیلات مستقل از کارفرما و دولت و کلیه نهادهای وابسته و حراستی و اطلاعاتی همچون شورای اسلامی کار و «خانه کارکر» است.
اعضای زندانی سندیکا، رضا شهابی، داود رضوی، حسن سعیدی، آزاد باید‌‌گردند!
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
۴ دی ۱۴۰۲
