پس از گذشت یک هفته از ماجرای فوت هوادار ملوان روی سکوهای فولادشهر به بررسی ابعاد حقوقی از اتفاق دردناک می‌پردازیم.
به گزارش ایلنا، تصور مرگ یک عزیز که صرفا برای تماشای فوتبال از منزل خارج شده است دردناک است. محبوب ترین ورزش جهان یکی از کم خطر ترین ورزشها نیز هست ،توپ فوتبال بر خلاف همنام جنگی اش نه تنها علاقه ای به گرفتن جان انسانها ندارد،بلکه زندگی می بخشد،اگر بگوییم فوتبال یکی از بهانه های ده ها میلیون نفر یا بیشتر و حتی صدها میلیون نفر برای زیستن است بیراهه نگفته ایم حداقل در مورد نگارندگان صدق می کند، تقویم فوتبال می شود تقویم زندگی،کم خطر بودن این ورزش و عشق آفرینی اش نافی وجود خطرات برای افرادی که از شدت عشق و علاقه جز با حضور در استادیوم و تماشای بازی تیم محبوبشان آرام نمی گیرند نمی باشد،اما آیا استادیوم ها به عنوان میعادگاه عاشقان فوتبال نباید امن باشد،در شرایطی که ده هزار نفر در یک مکان قرار است جمع شوند تصور نبودن دستگاههای اولیه مانند احیا در استادیوم عدم اختصاص آمبولانس برای چنین جمعیتی موضوعی عجیب و غیر قابل باور است که متاسفانه یکی از هموطنانمان را به کام مرگ و به دیار باقی فرستاده و نه تنها خانواده این عزیز بلکه اهالی فوتبال را عزادار و مغموم ساخته است.
بنده ضمن ابراز تاسف و تاثر ازدرگذشت شادروان مرتضی خائفی هوادار تیم ملوان به بررسی ابعاد حقوقی این رخداد تلخ در این مقال میپردازم
