امروزشنبه. پنجم اکتبر، برابر با چهاردهم مهر، روز جهانی معلم است. این روز در سال ۱۹۹۴ توسط سازمان علمی، فرهنگی و تربیتی سازمان ملل (یونسکو) و سازمان جهانی کار (آی ال او) به عنوان روز جهانی معلم نامگذاری شد. هدف از اعلام چنین روزی “بها دادن به معلمان، قدردانی از آنها و بررسی مشکلاتشان در سراسردنیا” اعلام شده است.
بر اساس آمارهای “یونسکو” یک سوم معلمین در جهان، زیر خط فقر زندگی می کنند. این در حالی است که سرمایه داران، دانش را چون کالا می فروشندو از قِبَل زحمات معلمان سودهای نجومی به جیب می زنند. روز جهانی معلم برای کارگران آگاه نیز یادآور بی حقوقیهای تحمیل شده به همه زحمتکشان جامعه، ارج نهادن مبارزات آنها علیه این بی حقوقی ها، یادآوری دستاوردهای آنان و ضرورت دفاع از مطالباتشان می باشد.
از آنجایی که اولین جرقه های اندیشیدن، در مدارس زده می شوند و شکوفا می گردند، جهانِ امروز بیش از هر زمان دیگری به معلمانی متخصص، آسوده خیال، کم دغدغه و با روحیهِ متعالیِ انسانی، نیازمند است. اما آیا در جامعه ایران حرمت و منزلت معلم آنگونه که شایسته است، حفظ می شود؟ آیا به معلمان که از اقشار زحمتکش جامعه اند، چنان توجهی می شود که بی غم از نیازهای مادی به تقویت و ارتقاء دانش و دانستنیهای خویش بپردازند؟ واقعیات زندگی روزمره معلمان، بیانگر این است که بیشتر معلمان بیش از آنچه که می باید به فکر ارتقاء دانش و آگاهی خود باشند، اجباراً به دنبال یافتن کار دوم و سوم هستند. بیش از سه چهارم معلمان ایران زیر خط فقر زندگی می کنندو بقیه نیز با داشتن شغل دوم و سوم و بهره برداری از درآمد همسر خانواده شان خود را از زیر خط فقر بیرون کشیده اند. در کنار این دسته از معلمان زحمتکش، مجموعه ای از جاسوسان و تربیت شدگانِ رانتخوارِ حوزه های ضد علمیه حضور دارند که مسئول اجرای طرحهای ضد فرهنگی و تحقیرآمیز رژیم در مراکز آموزشی هستند. وضعیت معیشت معلمانِ بازنشسته به مراتب اسفبارتر است،معلمان بازنشسته که دوران جوانی و میان‌سالی، توان خود را با حقوق ناچیز و تحمل همه این سختیها در خدمت به امر آموزش و پرورش در این کشور صرف کرده اند، در دوران کهن‌سالی بجای برخورداری از آرامش و آسایش، در نهایتِ تنگدستی زندگی می کنند.
اما مشکلات زندگی این بخشِ محروم جامعه، تنها در این خلاصه نمی شود که از یک زندگی شایسته برخوردار نیستند، بلکه به آنان تحمیل می شود که مروج آموزش و پرورشی هم باشند که عمیقا با خرافه و ارتجاع در هم آمیحته است. یکی از رنج های بزرگ معلمان شریف و مبارز، نفوذ مذهب در امر آموزش و پرورش است. معلمان ایران محکوم اند که از نزدیک شاهد اجرای طرح های ارتجاعی رژیم در مراکز آموزشی از جمله جداسازی جنسیتی، فرستادن دانش آموزان به مشاهده جبهه های جنگ هشت ساله ایران و عراق، تحت عنوان کاروان راهیان نور و غیره روبرو هستند.چنین شرایطی است که تن معلم را خسته و فرسوده و روانش را پریشان و آزرده میسازد.
معلمان ایران خواستار افزایش حقوق بالاتر از خط فقر، برخورداری از بیمه کارآمد، همسان سازی حقوق بازنشستگان و شاغلان، تامین معیشت و منزلت بازنشستگان متناسب با کرامت انسانی آنها، برخورداری تمام کودکان از آموزشِ با کیفیت و رایگان به خصوص در مناطق محروم، اِستانداردسازی و ایمن سازی مدارس، برخورداری دانش آموزان از امکانات تفریحی و فرهنگی و توقف سیاست پولی سازی آموزش و پایان دادن به پرونده سازی و امنیتی کردن فعالیت معلمان، هستند.
معلمان زحمتکش و محروم در ایران، انسانهای شریفی هستند که خواسته های عادلانه ای دارند و شایسته گسترده ترین و پیگیر ترین پشتیبانی هستند. جمهوری اسلامی به جای رسیدگی به خواسته های برحق آنان، با زندانی کردن و اخراج، به این خواسته ها پاسخ میدهد.
با این همه علیرغم فشارها و سرکوبگری ها، مبارزه معلمان برای تحقق خواسته های برحق و عادلانه شان، برای آزادی همکارانشان بدون وقفه ادامه دارد. دستگیری ها، اخراج ها، ایجاد محدودیتهای شغلی و غیره، معلمان را مرعوب نکرده و از پیگیری خواسته ها باز نداشته است.
روز معلم را به همه معلمان مبارز، زحمتکش و دلسوز شاد باش می گوئیم و اطمینان داریم که جنبش کارگری و جنبش معلمان ایران در یک صف متحد، همراه با همه زحمتکشان و محرومان و ستمدیگان این جامعه، سرانجام بساط رژیم ارتجاعی و ضد مردمی جمهوری اسلامی را از صحنه سیاسی ایران جمع خواهندکرد.
