جمهوری اسلامی چون یک رژیم ناقص الخلقه به یاری امپریالیست ها متولد شد تا انقلاب آزادیخواهانه مردم ایران در سال ۱۳۵۷ خورشیدی را در خون غرقه سازد. رژیم اینکار را به کمک استثمار شدید، استبداد هار و قتل عام های فاشیستی انجام داد. اما در مقابل خود مبارزات، اعتراضات و مقاومتی را پدید آورد که قدم به قدم گسترش یافت و تعمیق شد. امروز، دوازدهم فروردین، که سالروز نمایش فریب و ریای رفراندم جمهوری اسلامی است، یادآوری خلاصه ای از این مبارزات نشان میدهد که این رژیم طی حاکمیت ۴۵ ساله اش، با جامعه ای آرام و مردمی خاموش و سربزیر روبرو نبوده است .
اولین یورش رژیم جدید به دستاوردهای انقلاب در ۱۶ اسفند ۱۳۵۷ رقم خورد. در این روز روزنامه کیهان از قول خمینی نوشت که زنان باید با حجاب شرعی به وزارتخانه ها بروند. فردای آن روز که هشتم مارس، روز جهانی زن، بود تظاهرات بزرگی در شهرهای تهران، اصفهان، سنندج، بندر عباس، کرمانشاه و ارومیه با شعار “مرگ بر استبداد”، ” نه روسری، نه تو سری، آزادی و برابری ” و نظایر آنها شروع شد و با عقب نشینی ظاهری و موقت رژیم تازه به قدرت رسیده به نتیجه رسید.
دومین کارزار مهم علیه حکومت اسلامی در فروردین ۱۳۵۸ توسط کارگران بیکار در اصفهان انجام گرفت. در ماههای نخست به قدرت رسیدن رژیم اسلامی حدود 2 و نیم میلیون ایرانی، یعنی 21 درصد نیروی کار آن زمان بیکار بودند. این کارگران با شعار “کار یا بیمه بیکاری” جنبش بیکاران را بوجود آوردند. این جنبش شروع به خود ساماندهی در شهرهای مختلف و از جمله در اصفهان کرد. بیکاران در ۵ فروردین ۵۸ تظاهراتی را تحت هدایت تشکل تازه تاسیس خود به نام “اتحادیه‌ی کارگران بیکار اصفهان و حومه” انجام دادند. علیرغم سرکوب از جانب حافظان جدید سرمایه راه‌پیمایی اعتراضی بیکاران در روزهای بعد ادامه یافت. در ادامه یکی از این تظاهرات ها نیروهای مسلح رژیم اسلامی به سوی بیش از ده هزار تظاهرکننده شلیک کردند موجب جانباختن و مجروح شدن دهها نفر و جانباختن کارگر مبارز. “ناصر توفیقیان” گردیدند. در همین دوره جنبش مقاومت مردم کردستان در مقابل جمهوری اسلامی شکل گرفت و کردستان انقلابی زیر بار حکومت اسلامی نرفت ، مقاومتی که تا همین امروز در اشکال مختلف ادامه داشته است. در همان سال ۱۳۶۸ شاهد مبارزات حق طلبانه مردم خوزستان و دهقانان ترکمن صحرا بودیم که اجازه نمی دادند زمین هایشان به خوانین سابق بازگردد. اما جنگ ارتجاعی هشت ساله ایران و عراق به یاری خمینی و رژیم اسلامی آمد. این جنگ را برکتی نامیدند تا تحت لوای آن مخالفین داخلی خود را سرکوب کنند و ملزمات شکست کامل انقلاب و تثبیت حکومت اسلامی را فراهم آورند. سالهای دهه شکست بر متن جنگ با عراق کشتار جمعی فعالین انقلابی و چپ با بیرحمی تمام پیش رفت و هزاران نفر در زندانها قتل عام شدند. اما با پایان جنگ باردیگر مبارزه بر علیه جمهوری اسلامی از سر گفته شد.
خرداد سال ۱۳۷۱خیزش حاشیه نشینان شهر مشهد که با سرکوب خونین روبرو شد. مرداد ۱۳۷۳ خیزش مردم قزوین، در همان سال خیزش مردم اسلام شهر بر علیه گرانی، تیرماه ۱۳۷۶ اعتراضات دانشجوئی به خیابان های تهران کشیده شد و به مدت چند روز بخشهای مرکزی شهر تهران به میدان جنگ بین مردم معترض تبدیل شد. اعتراضات ملیونی سال ۱۳۸۸ موسوم به “جنبش سبز” که به دنبال اعتراض به تقلب گسترده انتخاباتی صورت گرفت، خیزش ۱۳۹۶ در اعتراض به فساد و گرانی که از مشهد آغاز شد و به بیش از ۱۰۰ شهر ایران گسترش یافت، خیزش آبان ۹۸ به بهانه گران شدن بنزین و در واقع بر علیه کلیت جمهوری اسلامی، که به بیش از ۱۵۰ شهر ایران گسترش یافت و ۱۵۰۰ نفر در جریان این خیزش جانباختند. در کنار این خیزشها، شاهد تداوم مبارزات کارگران کامیونداران و رانندگان کامین، بازنشستگان ، مالباختگان، طرفداران محیط زیست و مبارزه بر علیه حجاب اجباری بودیم. بر اساس اخباری که از کانالهای تلویریونی کومه له و حزب کمونیست ایران پخش شده است به عنوان نمونه تنها در سال ۱۴۰۲ شاهد بیش از ۲۲۰۰ اعتصاب و تجمع کارگری بوده ایم. و سرانجام امروز در متن تداوم انقلاب زن، زندگی، آزادی ، هستیم که از شهریور ۱۴۰۱ آغاز و تا همین امروز در عرصه های مختلف ادامه دارد، مراسم های باشکوه .نوروزی امسال چون خاری در چشم جمهوری اسلامی یکی از عرصه های تداوم این اعتراض و مقاومت بود. تردیدی نیست که این مبارزات سرانجام به سقوط رژیمی منتهی خواهد شد که چیزی جز فساد، دزدی، گرانی، بیکاری، تشدید فقر، بی خانمانی، زندان، شکنجه، اعدام و کشتار و نابرابری برای مردم زحمتکش و رفاه، آسایش، تجمل و ثروت اندوزی برای صاحبان سرمایه به ارمغان نیاورده است.
در روز استقرار حکومت جنایت، تحمیق و ویرانی جمهوری اسلامی جا دارد یاد کمونیستها، انقلابیون، پیشقراولان زن و مردی را گرامی بداریم که در جهت جلوگیری از قدرت این هیولای ضد بشری و تحقق آرمانهای واقعی انقلاب ایران، در میدان نبرد و یا در زندان ها جانشان را فدا کردند. یاد الهام بخش آنان امروز بیشتر از هر روز دیگر ما را در رزم بی امان، نقشه مند، سازمانیافته و پیوسته علیه رژیم اسلامی و نظام سرمایه داری یاری خواهد بخشید.
