در شرایطی که یک ماه بیشتر به آغاز سال ۱۴۰۴ باقی نمانده است هنوز میزان حداقل دستمزد برای سال آینده اعلام نشده است. به روال هر ساله از ماهها و هفته ها پیش گمانه زنی ها و مجادلات در میان اعضای آنچه که شورای عالی کار نامیده میشود، آغاز شده است. ظاهراً در این شورا بازوان دراز شده دولت و کارفرما های خصوصی که نام بی مسمای نمایندگی کارگران را بدوش میکشند با طرف مقابل به چانه زنی میپردازند.
خبرگزاری رسمی ایلنا در این زمینه می نویسد: «در آستانه اسفند ماه هستیم ولی هنوز در مذاکرات مزدی هیچ پیشرفتی حاصل نشده است؛ محاسبه سبد معیشت به جایی نرسیده و در دولت جدید فقط یک نشست شورایعالی کار برگزار شده؛ تا امروز وزارت کار حاضر به برگزاری نشست بعدی نشده است.»
ایلنا در ادامه گزارش خبری خود در این زمینه آورده است:« به موازات این تعلل‌ها و بی‌توجهی‌ها، نرخ اقلام اساسی زندگی کارگران در دی و بخصوص در بهمن‌ماه به شدت افزایش یافته است؛ قیمت دلار به حدود ۹۲ هزار تومان رسیده است و تقریباً همه کالاهای سبد معیشت خانوار، یک تورم چند ده درصدی را در یک بازه زمانی کوتاه تجربه کرده‌اند.»
این نخستین بار نیست که جمهوری اسلامی تصمیم گیری در این زمینه را تا آخرین روزهای سال به تاخیر می اندازد. این یک توطئه شناخته شده ضد کارگری است که بوسیله شورایعالی کار به مورد اجرا گذاشته می شود. هدف این است فرصتی برای اعمال فشار کارگران برای تاثیر گذاری بر روی جریان تعیین حداقل دستمزد باقی نماند. تا دولت به خیال خود کارگران را در مقابل عمل انجام شده قرار دهد. ترس از طغیان خشم کارگران علت اصلی تاخیر در اعلام تصمیمی است که از مدتی پیش گرفته شده است. میزان حداقل دستمزد در در سال جاری ۷میلیون و ۱۶۶ هزار تومان تعیین شده بود یعنی رقمی ۵ برابر زیر خط فقر. اکنون از کانالهای غیر رسمی سخن از یک افزایش ۳۰ درصدی و رقمی نزدیک به ۱۲ میلیون تومان گفته می شود. چنین رقمی با احتساب سبد معیشتی کارگران و نرخ تورم، حتی کفاف یک هفته نیازهای حیاتی یک خانواده ۴ نفره کارگری را نمی دهد.
واقعیت این است که رژیم جمهوری اسلامی و به طور کلی نظام سرمایه داری ایران در دام یک بحران اقتصادی همه جانبه ای قرار دارد و مطابق معمول برای تخفیف این بحران به در دسترس ترین وسیله که تشدید استثمار کارگران است، متوسل می شود. از اینرو مسلم است که از طریق گفتوگوهای فریبکارانه شورای عالی تعیین دستمزد، نانی به سفره کارگران اضافه نمی شود. اما کارگران با هماهنگ و یکپارچه کردن مبارزات رو به گسترش خود می توانند شرایط کار و زندگی بهتری به رژیم و طبقه سرمایه دار ایران تحمیل کنند. سران جمهوری اسلامی که بر منابع ثروت این جامعه چنگ انداخته اند، تا زمانی که تحت فشار مبارزات یکپارچه و سراسری کارگران قرار نگیرند بهبودی در زندگی کارگران و خانواده های آنها ایجاد نمیکنند. سران جمهوری اسلامی و همه سرمایه دارانی که به دور این رژیم گرد آمده اند، در غیاب یک جنبش کارگری نیرومند به ثروت اندوزی و حفظ و تقویت دستگاه سرکوب ادامه خواهند داد. آنها توانسته اند با اتکاء به ارتش میلیونی ذخیره بیکاران، فقر و تفرقه و سخت ترین شرایط کاری و دستمزدهای نازل را به کارگران تحمیل کنند. در شرایط کنونی که طبقه کارگر و نسل آینده آن در خطر تباهی قرار گرفته است، فقط با به راه انداختن یک جنبش مطالباتی نیرومند می توان جلوی این تباهی را گرفت. برای ایجاد یک جنبش نیرومند مطالباتی لازم است که مبارزات کنونی از حالت پراکندگی درآیند. لازم است مطالبات عاجل طبقه کارگر به امر همه کارگران شاغل و بیکار، زن و مرد، ماهر و غیرماهر و قراردادی و رسمی، در سطح سراسری قرار گیرد. تحقق این امر در گرو گسترش ارتباطات موجود در بین فعالین کارگری در ابعاد سراسری است. با حضور و دخالت فعال در مبارزات جاری کارگران، با تقویت روح همبستگی طبقاتی در این مبارزات می توان توازن قوای طبقاتی را به نفع کارگران تغییر داد و جنبش کارگری را در موقعیت مناسب تری برای سازمانیابی و دستیابی به خواسته هایش قرار داد.
